บทที่ 121

อี้ จิ่นหลี รู้สึกจุกในลำคอและเขาพบว่าตัวเองไม่สามารถบอกเธอได้ว่าเขาคือ อี้ จิ่นหลี เขาวางแผนที่จะบอกตัวตนของเขากับเธอ! ผมยาวของเธอไหลลงมาที่ไหล่และใบหน้าของเธอดูซีดเซียวภายใต้แสงไฟ เธอมองเขาอย่างประหม่าด้วยดวงตาสีอัลมอนด์ราวกับว่าเธอกังวลกับบางสิ่งบางอย่างอยู่ ชีวิตดูเหมือนจะรุนแรงกับเธอและเธอยอมได้รับการปฏิบัติที่ไม่เป็นธรรม “พี่สาว พักผ่อนให้สบายในโรงพยาบาลและไม่ต้องกังวลอะไรหลังจากที่พี่ออกจากโรงพยาบาลผมจะบอกพี่ ว่าผมเป็นใคร" อี้ จิ่นหลี กล่าว หลิง อี้หรานมองเขาอย่างลังเลก่อนจะพยักหน้า หลังจากที่เธอแสดงความกังวลแล้วเธอก็หาวรู้สึกเหนื่อย “พี่สาว ถ้าพี่เหนื่อยก็งีบสักพักนะ หมอบอกว่าพี่จะรู้สึกง่วงนอนในอีกไม่กี่วัน" อี้ จิ่นหลี พูดขณะที่เขาช่วยให้เธอนอนลง หลังจากนั้นไม่นาน หลิง อี้หราน ก็หลับไป อี้ จิ่นหลี เม้มริมฝีปากของเขาขณะที่เขามองไปที่ใบหน้าของเธอ เขาสัมผัสแก้มของเธออย่างอ่อนโยนและเลื่อนมือไปที่ริมฝีปากของเธอ “พี่สาว บอกผมที ว่าผมจะบอกให้พี่รู้ความจริงได้อย่างไร?" อย่างไรก็ตามไม่มีใครตอบเขา … เมื่อ หลิง อี้หราน ตื่นขึ้นมาเธอก็เห็น อี้ จิ่นหลี นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอ เขาย