บทที่ 1234

‘ไม่ใช่กวอซินหลี่เหรอที่อี้หรานสนใจ? ทำไมเธอถึงแต่งงานกับจิ่นหลี? เพื่อเด็กในท้องงั้นเหรอ? ‘ไม่ได้การ ฉันต้องรู้เรื่องนี้ให้ได้!’ ทันทีที่วางสายกู้ลี่เฉินก็ลุกพรวดขึ้นและหยิบกุญแจรถก่อนจะตรงไปทางประตูทางออก “เฮ้ย เดี๋ยวก่อน! นายจะไปไหนเนี่ย?” เย่ฉงเว่ยถามขณะที่รีบมาขวางเขาไว้ “ฉันจะไปหาอี้หราน จะได้รู้สักทีว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น ฉันอยากรู้ว่ามันมีเรื่องอะไรมากกว่านี้อีกไหม!” กู้ลี่เฉินกล่าวด้วยความร้อนรนบนใบหน้า ภาพของเธอที่หยุดรถเขาในเช้าวันนั้นยังคงวนซ้ำอยู่ในหัวเขา เมื่อเขาเลือกที่จะหลับตาลงเพราะความหึงและเมินเฉยต่อเธอ สีหน้าเดียวที่เขาเห็นก็มีเพียงความสิ้นหวัง ‘ฉันพลาดอะไรไปงั้นเหรอ?’ หัวใจของเขาฉีกขาดเมื่อคิดถึงเรื่องนั้น “นายยังไม่หายดีเลยนะ! ทำไมนาย... ไม่ให้ฉันขับรถให้ล่ะ? ฉันจะไปกับนายเอง” เย่ฉงเว่ยกล่าว อย่างไรเสียเขาก็เป็นคนเอารูปให้ลี่เฉินดู เพราะอย่างนั้นเขาเองก็มีส่วนผิดเช่นกัน นอกจากนั้นเขายังรู้จักลี่เฉินและจิ่นหลีมาหลายปี เขากลัวว่าทั้งสองคนจะตีกันเรื่องหลิงอี้หรานอีก เย่ฉงเว่ยไม่เคยลืมเลยว่าจิ่นหลีถึงกับบีบคอลี่เฉินเพราะเรื่องหลิงอี้หราน กู้ลี่เฉินไม่ได