บทที่ 1274

แต่เขารู้สึกเจ็บแปล๊บในหัวใจเมื่อเธอพูดคำพวกนั้นออกมา ‘ทั้งหมดเป็นอดีตไปแล้วล่ะค่ะ’ “แล้วผมล่ะ... เป็นอดีตไปแล้วเหมือนกันเหรอ?” หลิงอี้หรานหันไปมองชายที่นั่งอยู่ข้างเธอ “ทั้งหมดเป็นอดีตไปแล้วสำหรับฉัน เพราะฉะนั้นคุณไม่จำเป็นต้องอยู่กับมันอีกแล้ว” เขาหัวเราะเบา ๆ “ไม่จำเป็นต้องอยู่...” ทั้งความเจ็บปวด เสียใจ เสียดาย ต่างไม่จำเป็นเลยอย่างนั้นสิ? รถหยุดลงตรงหน้าทางเข้าบ้านหลัก และกู้ลี่เฉินก็กล่าวว่า “ลงรถก่อนสิ ผมมีอะไรอยากให้คุณดู” หลิงอี้หรานเดินตามกู้ลี่เฉินไปยังบ้านหลังและไม่ช้าหลังจากนั้นพวกเขาก็เข้าไปในสตูดิโอ ข้างในนั้นมีรูปวาดของเขา พวกนั้นเป็นรูปวาดของ... เธอตอนเด็ก ภาพของพวกเขาตอนอยู่ในป่า ภาพที่เธอจับมือไว้เพื่อไม่ให้เขาตกลงไปจากหน้าผาได้ทันเวลา... และภาพที่เธอเดินลงจากเขาโดยมีเขาอยู่บนหลัง... เขาวาดภาพในความทรงจำของเขาไว้ และวางมันไว้ในห้องนี้ มากจนไม่รู้ว่ามีจำนวนเท่าไหร่ กู้ลี่เฉินกล่าวอย่างขมขื่นว่า “ผมวาดรูปพวกนี้มาตลอดหลายปี วาดมันทุกครั้งที่คิดถึงคุณ เหมือนกับว่าผมจะรู้สึกดีขึ้นถ้าได้วาดออกมา” หลังจากเงียบไปสายตาของเขาก็มองมาที่เธอ “อี้หราน ในที่สุดผมก็พบคุ