บทที่ 1297

เธอรีบก้มหน้าลงโดยไม่รู้ตัว “เป็นอะไรไป?” เขาถามอย่างค่อนข้างงุนงง “มะ-ไม่มีอะไร...” ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกร้อนขึ้นกว่าตอนที่แช่เท้าในยาต้มเสียอีก ขนาดหน้ายังรู้สึกเหมือนจะเริ่มไหม้เลย เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและอุ้มเธอไปวางไว้บนเตียง “เอ่อ... ฉันจะนอนแล้วค่ะ” เธอรีบกล่าวและพยายามทำใจที่เต้นแรงเมื่อกี้ให้สงบลง ถึงอย่างนั้นก่อนที่เธอจะได้ยกผ้าห่มขึ้น เขาก็โน้มตัวลงมาโดยใช้มือข้างหนึ่งเท้าไว้ข้างตัวเธอ และใช้มืออีกข้างจับเธอไว้ให้มองเขา “ทำไมอยู่ ๆ เธอถึงไม่มองฉันล่ะ? ฉันทำหรือพูดอะไรทำให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า?” หลิงอี้หรานกะพริบตา ‘เอ่อ ทำไมเขาคิดไปทางนั้นได้ล่ะ? นี่เขา... เข้าใจผิดอะไรเหรอ?’ “ไม่นะคะ” เธอพึมพำ “ไม่เหรอ งั้นทำไมอยู่ดี ๆ ถึงไม่มองฉันล่ะ?” เขาถาม ‘เอาล่ะ ดูเหมือนเขาจะเข้าใจอะไรผิดไปจริง ๆ’ “ฉัน... เอ่อ... แค่...” เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยและรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นเรื่อย ๆ “แค่?” เขาหรี่ตาและขยับใบหน้าหล่อเหลาของเขามาใกล้เธอ “แค่อะไรเหรอ?” หลิงอี้หรานมองใบหน้าหล่อเหลาที่ขยายใหญ่ขึ้นเมื่อเข้ามาใกล้ตรงหน้าเธอ และรู้สึกราวกับว่าความตั้งใจจริงของเธอกำลังถูกทดสอบอีกครั