บทที่ 1317

โจวเชียนหยุนตามเย่เหวินหมิงไปยังห้องนั่งเล่นของห้องชุดนี้ เขาหยุดและหันกลับมามองเธอด้วยสายตาเย็นชา “เธอมาที่นี่แล้วพูดเรื่องยอมรับข้อเสนอของฉัน ทำไมเหรอ? เธอจะยอมแพ้เรื่องสิทธิ์การเลี้ยงดูอาหยันน้อยหรือไง?” “ค่ะ” ปากของโจวเชียนหยุนกล่าวคำนั้นออกมาแผ่วเบา ถึงอย่างนั้นเมื่อพูดออกไปแล้วเธอกลับรู้สึกราวกับว่ากำลังสั่นสะท้านไปถึงจิตวิญญาณของเธอ คำว่า ‘ค่ะ’ นั้นทำให้เย่เหวินหมิงขมวดคิ้ว เขาควรจะต้องมีความสุขที่เธอเต็มใจจะยอมแพ้สิทธิ์ในการเลี้ยงดูอาหยันน้อย เพราะจะได้ไม่ต้องเปลืองเวลาและพลังงานของเขา ทว่าไม่รู้ทำไมเขาจึงไม่มีความสุขเลย “เธอจะยอมแพ้เรื่องสิทธิ์ในการเลี้ยงดูลูกจริงเหรอ?” เขาหรี่ตาและมองเธออย่างเฉียบขาด โจวเชียนหยุนยิ้มขมขื่น “เรื่องที่ฉันยอมแพ้ในสิทธิ์การเลี้ยงดูลูกไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องการเหรอคะ? แต่ฉันหวังว่าคุณจะสัญญากับฉันไว้สองอย่าง” รอยยิ้มเจื่อนของเธอกระจ่างจ้าสำหรับเขาเป็นพิเศษ “ได้ ว่ามาสิ” เขาพูดขณะนั่งลงบนโซฟาด้วยท่าทีเมินเฉย “อย่างแรก ฉันหวังว่าคุณจะดูแลอาหยันน้อยด้วยตัวเองแทนที่จะส่งอาหยันน้อยให้คงจื่ออินดูแลทั้งหมดเพียงคนเดียว แม้ว่าพวกคุณจะกลายเป็นสามีภร