บทที่ 1328

เมื่อโจวเชียนหยุนพูดจบ คุณนายโจวก็ร้องไห้จนแทบขาดใจขณะที่กอดลูกสาวของเธอไว้ โจวเชียนหยุนลูบหลังของแม่เธออย่างอ่อนโยนและกล่าวปลอบเธอเสียงเบา “แม่ ไม่ร้องนะคะ ไม่ร้อง...” คนที่เธอห่วงที่สุดไม่ใช่ลูกชายของเธอ แต่เป็นแม่ของเธอ แม่ของเธอได้อุทิศหลายอย่างให้เธอ แต่เธอในฐานะลูกสาวกลับไม่สามารถตอบแทนแม่ที่สูงอายุของเธอได้จนถึงวันสุดท้ายของชีวิตด้วยซ้ำ! ... โจวเชียนหยุนไปยังตลาดที่อยู่แถวบ้านเพื่อซื้อวัตถุดิบสำหรับตั้งร้านแผงลอย และเธอก็บังเอิญเจอกวอซิ่นหลี่ระหว่างเดินทางกลับ กวอซิ่นหลี่ดีใจที่ได้พบโจวเชียนหยุน “พอดีเลย ผมกำลังกลัวว่าไปถึงบ้านแล้วไม่มีใครอยู่” “มาทำอะไรที่นี่เหรอคะ?” โจวเชียนหยุนถาม “บังเอิญผมมีเรื่องให้ต้องจัดการใกล้ ๆ นี้ ผมเลยแวะเอาของเล่นมาให้ ผมมีของเล่นเมื่อตอนเด็ก ๆ ที่ยังสภาพดีอยู่ อาหยันน้อยดูจะสนใจตอนที่ผมบอกว่ามี ผมเลยอยากจะเอาให้เขา ถ้าเก่าไปก็ทิ้งได้นะครับ เพราะยังไงมันก็เป็นของมีค่าเล็กน้อยเท่านั้นเอง” กวอซิ่นหลี่กล่าว “ขอบคุณค่ะ” โจวเชียนหยุนกล่าวขอบคุณเขา “จะถือของพวกนี้ขึ้นไปข้างบนเหรอครับ? ให้ผมช่วยนะ!” เมื่อเห็นวัตถุดิบบนรถมอเตอร์ไซค์ กวอซิ่นหลี่ก็พ