บทที่ 1373

หลิงอี้หรานได้ยินเสียงเพื่อนสนิทพูดช้า ๆ ทีละคำมาจากปลายสายว่า “อี้หราน... ฉัน... ฉันอยากเจอ... ทิงซิน... เธอ... เธอจะพาเขามาได้ไหม... ช่วยฉัน... ติดต่อเขา... บอกเขา... ฉันอยากเจอ... ฉันเชื่อใจเขา... ไม่ว่ายังไงก็เชื่อใจเขา...” หลิงอี้หรานน้ำตาแตกออกมาในทันที เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะตอบเหลียนอีอย่างไร ไป๋ทิงซินที่เหลียนอีเชื่อใจตอนนี้กำลังคบกับผู้หญิงคนอื่นอยู่ บางที... คำตอบที่ออกมาอาจจะไม่ใช่แบบที่เหลียนอีอยากฟังเลยก็ได้! น้ำตาของหลิงอี้หรานทำให้ไป๋ทิงซินพุ่งเข้ามาในทันที “เกิดอะไรกับเหลียน? เหลียนอีเป็นอะไรไป?” หลิงอี้หรานร้องไห้ และก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร ไป๋ทิงซินก็ฉวยมือถือในมือเธอไป และตะโกนใส่ปลายสายอย่างเป็นกังวล “เหลียนอีเป็นอะไร?!” “ทิงซิน...” เพียงคำเดียวจากปลายสาย แต่ทำให้ไป๋ทิงซินชะงักค้างไป ‘เสียงของ... เหลียนอี!’ ริมฝีปากของเขาสั่นเทา และขยับเล็กน้อยราวกับต้องการพูดอะไรสักอย่าง แต่ดูเหมือนคำพูดทั้งหมดของเขาจะติดอยู่ในคอ และไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้แม้แต่คำเดียว “ทิงซิน... ฉัน... ฉันอยากเจอคุณ ไม่ว่า... คุณจะพูดอะไร... ฉันก็อยาก... ได้ยินจากคุณ... ถ้า... คุณไม่มาหาฉัน