บทที่ 1392

นี่เป็นรูปครอบครัวของพวกเขาสามคนที่อาหยันน้อยอยากได้ บางครั้งเขาก็ชอบดูรูปพวกนี้ในมือถือของเธอ จากนั้นรอยยิ้มพอใจก็ปรากฏบนใบหน้าเล็ก ๆ ของเขา เพราะแบบนี้โจวเชียนหยุนจึงเก็บรูปพวกนั้นไว้มือถือเธอเป็นการชั่วคราวและไม่ได้ลบไป โจวเชียนหยุนก้มหน้ามองรูปสามคนของพวกเขาบนม้าหมุน อาหยันน้อยยิ้มอย่างมีความสุขในขณะที่เธอกำที่จับที่อยู่ข้างตัวแน่นด้วยท่าทางกังวล และขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับกำลังสะกดกลั้นบางอย่างไว้ ในตอนนั้นความเจ็บปวดปรากฏขึ้น และทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตัว ในรูปเย่เหวินหมิงหันหน้าเล็กน้อยราวกับกำลังมองมาที่เธอ จากรูปใครมองมาคงคิดว่าเย่เหวินหมิงมองเธออย่างเป็นห่วง แต่รูปนั้นก็เป็นเพียงภาพลวงตาเท่านั้น ต่อให้เธอและเย่เหวินหมิงนั่งม้าหมุนตัวเดียวกัน แต่ก็ยังมีคูน้ำขวางกั้นพวกเขาไว้ เธอหวังว่า... เธอจะไม่เจอเขาอีกแม้แต่ในนรก! ในตอนนั้นเองที่โจวเชียนหยุนได้ยินเสียงเล็ก ๆ ของลูกชายเธอร้องออกมาว่า “พ่อฮะ!” โจวเชียนหยุนเงยหน้ามองทันที และเห็นร่างเล็ก ๆ ของอาหยันน้อยวิ่งไปหาร่างสูง ‘นั่น... เย่เหวินหมิงนี่!’ โจวเชียนหยุนตัวชาไปครู่หนึ่งและมองเย่เหวินหมิงที่เดินเข้ามาหาเธออย่างประหลา