บทที่ 1416

โจวเชียนหยุนพยายามดึงชายเสื้อออกจากมือของเย่เหวินหมิงพลางพูด แต่เย่เหวินหมิงมีหรือจะปล่อย? เขากลัวว่าถ้าเขาปล่อยไปแล้วไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะได้เจอเธออีก โจวเชียนหยุนขมวดคิ้วและหนึ่งในคนเฝ้าประตูหน้าห้องก็พูดว่า “คุณเย่ ช่วยปล่อยมือด้วยครับ ไม่อย่างนั้นคุณคงได้ทำทุกคนขายหน้าแน่” พูดจบชายคนนั้นก็จับมือเย่เหวินหมิงที่จับชายเสื้อของโจวเชียนหยุนไว้ แต่เย่เหวินหมิงก็ดูเหมือนจะไม่ได้ยิน และมองตรงไปยังโจวเชียนหยุน “ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉัน ใช่แล้วล่ะ ฉันสมควรกับมันแล้ว แต่ขอร้องได้ไหม ให้ฉันได้คุยกับเธอนะ? มีหลายอย่างที่ฉันอยากบอกเธอ!” “แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ” โจวเชียนหยุนกล่าว ‘ไม่มีอะไรจะคุย?’ เย่เหวินหมิงยิ้มเจื่อน เขายังพยายามดึงชายเสื้อของเธอแม้ว่าบอดี้การ์ดจะพยายามแงะมือของเขาออกจนเจ็บก็ตาม ทั้งมือของเขารู้สึกราวกับกำลังจะหัก นิ้วของเขาถูกบิดไปแล้วแต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อย เขาแค่ไม่อยากปล่อย เขากลัวว่าถ้าปล่อยไปเขาจะไม่สามารถจับเธอไว้ได้อีกต่อไป! เขาอาจจะเสียการติดต่อเพียงเล็กน้อยอย่างนี้กับเธอไปก็ได้! โจวเชียนหยุนมองเขาอย่างเย็นชายและจู่ ๆ ก็พูดขึ้นมาว่า “เย่เหวินหมิง คุณนี่ยังเห