บทที่ 1425

“เอ่อ...” หลิงอี้หรานขมวดคิ้วขึ้นมาในทันใดและร้องไห้ออกมาด้วยความประหลาดใจ มือของเธอจับท้องที่นูนออกมาโดยไม่รู้ตัว “เป็นอะไรไป?” เขาถามออกมาด้วยความกังวลในทันที “ลูก... ลูกเตะค่ะ” หลิงอี้หรานกล่าว ตอนนี้เธอสามารถรับรู้ได้ถึงการขยับของพวกเขาได้บ้างแล้ว แต่พวกเขาก็ขยับเพียงเล็กน้อยและราง ๆ เท่านั้นจนเธอนึกว่าตัวเองคิดไปเอง แต่ตอนที่เด็ก ๆ เตะก่อนหน้านี้เธอพบว่าลูกกำลังเตะจริง ๆ จากนั้นราวกับว่าพวกเขากำลังกายบริหารกันอยู่ในท้องของเธอซ้ำ ๆ “ลูก ๆ กำลังดิ้นเหรอ?” ดวงตาของอี้จิ่นหลีมองไปยังท้องของเธอ “ค่ะ ลองแตะดูสิ” พลางพูดเธอก็จับมือเขามาวางไว้ตรงจุดที่ลูกขยับตัว อี้จิ่นหลีตะลึงไปกับการขยับไปมาของลูก ๆ เขาเคยศึกษาข้อมูลมาบ้างว่าคุณแม่จะรับรู้ตอนที่ลูกขยับตัวได้เมื่อไหร่และอย่างไร แต่... ความรู้ทางทฤษฎีก็เป็นเพียงทฤษฎีเท่านั้น มันแตกต่างออกไปเมื่อเขาได้สัมผัสถึงการขยับตัวของลูก ๆ ได้ด้วยตนเอง เหมือนกับว่าเขาได้รับรับรู้จริง ๆ ว่าเด็กตัวเล็ก ๆ มีชีวิตและขยับได้อยู่ในท้องของเธอ พวกเขาคงได้ ร้องไห้ ตะโกน และค่อย ๆ เติบโตขึ้นหลังจากที่คลอดออกมา... หลิงอี้หรานมองท่าทางมึนงงของอี้จิ่นห