บทที่ 1471

”อี้หราน เธอบอกว่าไม่ว่าฉันจะทำผิดอะไรเธอก็จะอภัยให้ไม่ใช่เหรอ? เธอบอกว่าจะอภัยให้ฉันถ้าฉันร้องไห้ งั้นฉันจะร้องไห้ ฉันจะร้อง โอเคไหม? ฉันจะร้องนานเท่าที่เธออยากให้ฉันร้อง แล้วจะร้องหนักเท่าที่เธออยากให้ทำเลย ได้โปรดอภัยให้ฉันเถอะนะ” เขาพูด น้ำตาเอ่อในตาและเริ่มไหลพรากมาตามใบหน้าหล่อเหลาของเขา หลิงอี้หรานรู้สึกเหมือนมีอะไรมากดทับหัวใจ และรู้สึกอึดอัด เธอไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นเขาร้องไห้ในสถานการณ์แบบนี้ น้ำตาไหลพรากแก้มเขา หยดลงมาบนมือของทั้งคู่ ทำให้รู้สึกร้อน มือของเธออีกข้างที่เขาไม่ได้จับไว้อดไม่ได้ที่จะเคลื่อนเข้าไปหาใบหน้าของเขา แต่เมื่อมือของเธอสัมผัสใบหน้าที่เปียกโชกไปด้วยน้ำตาของเขา ความรู้สึกคลื่นเหียนที่หายไปนานก็กลับมา หลิงอี้หรานยกมือขึ้นปิดปากและผลักอี้จิ่นหลีออกไป เธอวิ่งที่ห้องน้ำ โน้มตัวเหนืออ่างล้างหน้าและอาเจียนออกมา เธอไม่อาเจียนแบบนี้มาตั้งแต่อาการแพ้ท้องหายไป แต่ว่าตอนนี้เธออาเจียนทุกอย่างออกมาหมดไส้หมดพุง “อี้หราน” ได้เห็นหลิงอี้หรานอาเจียนแบบนี้ อี้จิ่นหลีก็ตระหนกทันที เขายกมือขึ้นไปลูบหลังเธอโดยอัตโนมัติ ทำให้เธอยิ่งอาเจียนหนักขึ้น “อย่า.. อย่าแตะต้องฉัน…