บทที่ 253

”เพราะกลัวว่ามันจะกลายเป็นนิสัย" หลิง อี้หราน พูดด้วยความอาย “บางสิ่งอาจกลายเป็นนิสัยหลังจากนั้นหลาย ๆ ครั้ง เมื่อคุณไม่สามารถพึ่งพาสิ่งนั้นได้อีกต่อไป สิ่งเหล่านี้จะกลายเป็นความสิ้นหวังแทน” “ทำไม ก่อนหน้านี้พี่หมดหวังเหรอ?” เขาถามอย่างไม่เป็นทางการ เธอหายใจเข้าลึก ๆ และมองเข้าไปในดวงตาของเขา ในที่สุดก็หยุดซ่อน “ใช่ ฉันเคยหมดหวังแล้ว” รูม่านตาของเขาแข็งขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขาก็ค่อย ๆ จางหายไป "คุณออกไปได้ไหมฉันต้องการเปลี่ยนเสื้อผ้า" หลิง อี้หราน กล่าว อย่างไรก็ตาม อี้ จิ่นหลี ไม่ได้ถอยกลับ ดวงตาสีเข้มของเขายังคงจ้องมองมาที่เธอและนิ้วของเขาก็ลูบแก้มของเธอราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่าง หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็พึมพำ “พี่จะกลัวไหม ถ้าผมบอกว่ามันกลายเป็นนิสัยไปแล้วและมันจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงได้?” หลิง อี้หราน จ้องไปที่ใบหน้าใกล้ ๆ เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรในตอนนั้น เธอรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอเต้นแรงในตอนนี้ ... ในห้องแต่งตัว หลิง อี้หราน หน้าแดงและเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอ แม้ว่า อี้ จิ่นหลี จะออกไปแล้ว แต่เธอก็รู้สึกราวกับว่าใบหน้าของเธอยังคงสัมผัสได้ถึงนิ้วของเขา