บทที่ 265

เมื่อเธอหันหลังกลับไปก็เห็นอี้ จิ่นหลี ยืนพิงประตูอยู่ สายตาของเขากำลังจับจ้องมาที่เธอ “ใครโทรมา?” เขาถามขณะเดินเข้ามาหาเธอ “พ่อของฉัน” หลิง อี้หราน ตอบ “คืนพรุ่งนี้ฉันจะแวะเข้าไปที่บ้าน คุณช่วยบอกคนขับรถว่าไม่ต้องเข้าไปรับฉันที่ศูนย์บริการสุขาภิบาลได้ไหม?” ดวงตาของเขาเปร่งประกรายอย่างครุ่นคิด “พี่อยากให้ผมไปด้วยไหม?” เธอมองเขาด้วยความประหลาดใจ ไปกับเธอเหรอ? ทำไมเขาถึงอยากไปกับเธอล่ะ? นอกจากนี้เธอยังไปจัดการแค่เรื่องของแม่เท่านั้น “ไม่เป็นไร ฉันไปเองได้” หลิง อี้หราน ตอบ “ดึกแล้ว ฉันจะไปนอน” กล่าวอีกนัยหนึ่งคือเธอกำลังขอให้เขาออกไป เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย ก้มลมและใช้นิ้วรวบผมยาวของเธอ “ทำไมพี่ถึงไล่ผมจัง?” เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันและไม่ยอมให้คำตอบ “ช่วยบอกผมทีว่าผมต้องทำยังไง พี่ถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม” ลมหายใจของเขาซึ่งมีกลิ่นเหมือนดั่งกล้วยไม้กำลังรดลงบนใบหน้าของเธอ เขาต้องการให้เธอยิ้มให้เขาอย่างมีความสุข เขาต้องการให้เธอพูดจาน่ารักกับเขาเหมือนที่เธอเคยทำมาก่อน ดวงตาของเธอที่เคยมองแต่เขาเมื่อครั้งยังมีกันและกัน กลับมาเหมือนเดิมเหรอ? หลิง อี้หราน ตกใจ “คุณก็เคยเป็นจิน” เธอพ