บทที่ 289

เขาชะงักเล็กน้อยขณะที่ลูบปลายนิ้วของเธอ “ทำไมพี่ถึงอยากกลับไปเร็ว ๆ ล่ะ?” “ฉันหายดีแล้ว และไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี้ต่อไป” เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อย “พี่อยากออกไปจากทีนี้ใช่ไหม?” ใบหน้าของเขาเรียบเฉยขึ้น “ใช่” เธอพยักหน้า “พี่ไม่กลัวว่าจะเกิดอันตรายเหรอ ถ้าอยู่ห่างจากผม?” แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็เรียบขึ้นเช่นกัน “ฉันเคยชินกับการอยู่คนเดียวน่ะ” เธอตอบ เขาหัวเราะขึ้นทันทีที่ได้ยินคำตอบของเธอ “เคยชินกับการอยู่คนเดียวเหรอ? ถ้าอย่างนั้น ทำไมพี่ถึงพาผมไปที่บ้านล่ะ? พี่บอกว่าพี่รู้สึกโดดเดี่ยว เลยต้องการใครสักคนที่จะอยู่เป็นเพื่อน พี่ยังบอกอีกว่าพี่อยากอยู่กับผมและอยากพึ่งพาซึ่งกันและกัน พี่ลืมไปแล้วเหรอ?” ขนตาของเธอสั่นเล็กน้อย เธอลืมเรื่องนั้นไปได้ยังไง? แต่ตอนนี้มันกลายเป็นเรื่องล้อเล่นไปแล้ว เธอเงียบและมองไปที่เขาอย่างแน่วแน่ ความกดดันที่ชวนให้หายใจลำบากเกิดขึ้นอีกครั้ง ทันใดนั้น เสียงของเขาก็ดังก้องในหูของเธออีกครั้ง “พี่บอกว่าพี่อยากจะออกไปจากที่นี้เพราะแผลของพี่หายดีแล้วใช่ไหม? หมายความว่าถ้าพี่ยังเจ็บปวดอยู่ พี่จะเต็มใจอยู่ที่นี้ต่อใช่ไหม?” เธอเงยหน้าและจ้องมองเขาด้วยความตกใจ ในช