บทที่ 307

จากนั้น ไป๋ ทิงซิน ก็หยิบกระดาษสีเหลืองที่ยับยู่ยี่ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อที่หน้าอกของเขา มีความความเขียนว่า ‘ฉันขอโทษ ฉันต้องไปก่อนนะ’ มันคือกระดาษที่เธอทิ้งไว้ในตอนนั้น เขาพกติดตัวไปกับเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมา หลายครั้งที่เขาขยำกระดาษนี้แล้วโยนทิ้งถังขยะด้วยความโกธร แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็เก็บมันขึ้นมาอยู่ดี กระดาษแผ่นนี้ เป็นเหมือนกับหนามในหัวใจของเขา เขาไม่สมารถที่จะดึงมันออกมาได้ และก็ไม่อยากที่จะทำแบบนั้นเช่นกัน เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่เธอทิ้งไว้ให้กับเขา ถ้าเขาไม่มีสิ่งนี้เขาก็จะไม่มีอะไรเลยที่เป็นของเธอ อย่างไรก็ตาม... ตอนนี้เขาได้เจอกับเธอแล้ว! “เหลียนอี... ชิน เหลียนอี...” เขาพึมพำชื่อของเธอซ้ำไปซ้ำมา และริมฝีปากบาง ๆ ของเขา ก็จูบลงบนกระดาษในมือ เขาดูเหมือนว่าจะติดมันมาก ... ชิน เหลียนอี เดินตามหลิง อี้หราน ไปที่รถของอี้ จิ่นหลี และเธอก็พูดกับพวกเขาว่า “ขอบคุณนะ” อี้ จิ่นหลี พูดเบา ๆ “ผมจะไปส่งคุณก่อน คุณพักอยู่ที่ไหน?” ชิน เหลียนอี รีบบอกที่อยู่ของเธอให้เขารู้ หลิง อี้หราน ยังรู้สึกเป็นกังวล “ไป๋ ทิงซิน ไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม?” “เขาก็แค่ให้ฉันนั่งบนเก้าอี้ แล