บทที่ 337

“ขอบคุณค่ะ” หลิง อี้หรานกล่าว ขณะที่เธอกำลังหยิบหนังสือ “ฉันต่างหากที่ต้องเป็นคนที่ขอบคุณเธอ” โจว เชียนหยุน กล่าว “อาหยันน้อย มีการสื่อสารได้เพียงเล็กน้อยกับบุคคลภายนอก นอกจากนี้ เขายังไม่สามารถได้ยินหรือพูดได้ คนอื่น ๆ จึงไม่ค่อยเต็มใจที่จะสื่อสารกับเขา ฉันดีใจมากที่เธอเต็มใจที่จะเรียนรู้ภาษามือเพื่อสนทนากับเขา” “อาหยันน้อยเป็นเด็กน่ารักและดูเหมือนว่าเขาจะชอบฉันด้วย ฉันคิดว่ามันเป็นเพียงโชคชะตา” หลิง อี้หรานกล่าว โชคชะตา... ริมฝีปากของโจว เชียนหยุน ขยับ แต่ในที่สุดเธอก็พูดเพียงแค่ว่า “ใช่บางที... นี่อาจจะเป็นโชคชะตา” “ฉันต้องไปแล้วนะคะพี่โจว” หลิง อี้หราน กล่าว “เอาล่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะ” โจว เชียนหยุน รอจนหลิง อี้หราน ออกไป ก่อนจะปิดประตูร้านและเข้าไปในห้องเล็ก ๆ ที่อยู่ด้านหลังร้านอาหาร เธอมองดูลูกชายของเธอบนเตียงของเขา ที่หลับไปแล้ว คุณนายโจวกำลังตบเบา ๆ บนตัวของเขา “เขาหลับแล้วเหรอ?” โจว เชียนหยุน ถามอย่างเบา ๆ ลดเสียงลงโดยไม่รู้ตัว ถึงแม้จะรู้ว่าลูกชายของเธอจะไม่ได้ยินก็ตาม “ใช่ เขาเพิ่งจะหลับไป” คุณนายโจว กล่าว “หลิง อี้หราน กำลังจะเรียนภาษามือเหรอ?” “มันต้องไม่น่า