บทที่ 383

“ไม่ ที่นี่มันดีแล้ว” หลิง อี้หราน เธอกล่าวอย่างรวดเร็ว สุสานที่เขาเลือกให้เธอแยกออกมาจากสุสานอื่นๆ ถ้าจะให้อธิบายว่าเป็นบ้าน สุสานอื่นเปรียบเสมือนอพาร์ตเมนต์ ขณะที่สุสานของแม่เธอที่เขาเลือก เปรียบเสมือนคฤหาสน์หรู มันเป็นพื้นที่ว่างขนาดเล็กที่ล้อมรอบด้วยต้นไม้ ห่างจากหลุมศพไม่กี่เมตร มีโต๊ะและเก้าอี้ที่ทำจากหินเพื่อให้ผู้ที่มาเยี่ยมได้นั่งพักผ่อน “เยี่ยม พี่สามารถใส่อัฐิแม่ของพี่เข้าไปได้แล้ว” อี้ จิ่นหลี กล่าว หลิง อี้หราน พยักหน้าและก้มลงวางอัฐิของแม่เธอลงในหลุมฝังศพ จากนั้นคนงานก็ปิดทับด้วย หินชนวนและเทปูนซีเมนต์ลงไปเพื่อปิดผนึก เจ้าหน้าที่สุสานยื่นสัญญาให้หลิง อี้หราน สัญญาฉบับนี้สำหรับ 50 ปี อย่างนั้นก็เถอะ หลิง อี้หราน เห็นว่าค่าใช้จ่ายมันมากมหาศาล ถึงยังไม่มีเหตุ เธอก็ไม่สามารถซื้อ ที่ดินที่มีราคาแพงขนาดนี้ “นายน้อยอี้จัดการค่าใช้จ่ายทั้งหมดแล้ว คุณต้องลงชื่อตรงนี้ค่ะคุณหลิง” เจ้าหน้าที่สุสานกล่าว หลิง อี้หราน รู้ว่าเธอติดหนี้บุญคุณอี้ จิ่นหลี ครั้งใหญ่หลวง เธอกัดริมฝีปากของเธอเล็กน้อยและจับปากกาเซ็นชื่อ สุดท้ายมันไม่ใช่เวลาที่จะต้องกังวลกับเรื่องความภาคภูมิใจท