บทที่ 427

เธอ… เธอเผลอหลับไป! “ตื่นแล้วเหรอ? พี่อยากนอนต่ออีกหน่อยไหม?” เสียงของอี้ จิ่นหลี ดังขึ้น หลิง อี้หราน ตกใจและมองไปที่อี้ จิ่นหลี “ฉัน... ฉันเผลอหลับไป ทำไมคุณไม่ปลุกฉัน?” “ก็พี่นอนหลับสนิทมาก ผมอยากให้พี่ได้นอนต่ออีกหน่อย” อี้ จิ่นหลี ตอบ “แต่ฉันบอกว่าฉันจะไปเยี่ยมหยันน้อย ฉันนอนเกินเวลาไปมาก…” หลิง อี้หราน กล่าวขณะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา โชคดีที่เพิ่งจะบ่ายสามโมง ดังนั้นจึงยังไม่สายเกินไปสำหรับเธอที่จะไปโรงพยาบาล “ยังมีเวลาไปโรงพยาบาล ผมจะไปกับที่นั่นกับพี่” อี้ จิ่นหลี กล่าวขณะที่เขาลุกขึ้นและสวมเสื้อโค้ทของเขา จากนั้นเขาก็เดินไปหาหลิง อี้หราน หลิง อี้หราน พยักหน้าและนึกถึงว่าเธอนอนหลับก่อนหน้านี้ได้อย่างไร ผมของเธอมันคงจะยุ่ง เธอจึงหยิบยางรัดผมของเธอออกมา และหยิบผมขึ้นมากำมือหนึ่ง ก่อนจะรวบผมของเธอให้เป็นหางม้าอย่างเร่งรีบ หลิง อี้หราน รวบผมเร็วมาก และการกระทำทั้งหมดใช้เวลาเพียงห้าถึงหกวินาทีในการรวบผม อี้ จิ่นหลี เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดและตกตะลึงเล็กน้อย “พี่มัดผมเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?” “ไม่หรอก ฉันเคยใช้เวลาถึงครึ่งวันในการมัดผม และจากนั้นตอนที่ฉันอยู่ในคุก…” หลิง อี้หราน ห