บทที่ 532

“ไม่เป็นไร... มันมากเกินไป” เธอเป็นแค่พนักงานส่งอาหาร ถ้านายน้อยอี้แห่งเมืองเฉินช่วยหาคนมาแทนเธอ ผู้คนก็คงจะหัวเราะเยาะถ้าพวกเขาได้ยินเรื่องนี้ เธอทำได้เพียงตำหนิความน่าดึงดูดของเขาที่เขาเข้ามายุ่งจนเธอถูกจับได้ ในที่สุด หลิง อี้หรานก็เข้าใจได้ว่าความงามนั้นทำให้เป็นที่ดึงดูดผู้คน “อี้หราน! อี้หราน?!” เสียงของโจว เชียนหยุนดังขึ้นในหูของหลิง อี้หราน ทันใดนั้นเธอก็หลุดออกจากภวังค์ของเธอ “อ๊ะ มีอะไรเหรอคะพี่โจว?” "ฉันควรจะเป็นคนถามเธอมากกว่าว่าเป็นอะไร วันนี้เธอดูเหม่อ ๆ นะ มีอะไรหรือเปล่า?” โจว เชียนหยุนถาม “อ๊ะ ไม่มีค่ะ” หลิง อี้หรานกล่าวขึ้นพร้อมกับใบหน้าแดงอีกครั้ง “ยังไงก็เถอะ ขาของคุณนายโจวเป็นยังไงบ้างคะ?” หลิง อี้หรานถาม เมื่อวานนี้คุณนายโจวล้มและขาหัก ดังนั้นโจว เชียนหยุนจึงประกาศปิดร้านแต่เนิ่น ๆ และรีบพาคุณ นายโจวไปโรงพยาบาล “ไม่ร้ายแรงอะไรหรอก หมอบอกว่าเธอจะต้องผ่าตัดเล็กน้อยในวันพรุ่งนี้” โจว เชียนหยุนตอบ “พรุ่งนี้เหรอคะ? แล้วพรุ่งนี้หยันน้อยไม่ไปเรียนเหรอ?” หลิง อี้หรานถาม เด็กน้อยที่มีประสาทหูเทียมจำเป็นต้องเข้าชั้นเรียนเพื่อเรียนรู้วิธีปรับตัวให้เข้ากับประสาทหูเที