บทที่ 542

หลิง อี้หรานนึกถึงข่าวและคดีลักพาตัวเด็กที่เธอเคยเห็นในอดีต ทันใดนั้นสมองของเธอก็สับสนมากขึ้น ถ้าอาหยันน้อยถูกลักพาตัวไปจริง ๆ เธอจะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง! แต่ยิ่งเธอวิตกกังวลมากเท่าไร จิตใจของเธอก็ยิ่งว่างเปล่ามากขึ้นเท่านั้น เธอต้องการตามหาอาหยันน้อยให้เจอโดยเร็วที่สุด แต่เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะเริ่มต้นจากตรงไหน ทันใดนั้นก็มีคนคว้าแขนของเธอเอาไว้ เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นในหูของเธอ “ใจเย็น ๆ” คำง่าย ๆ สองสามคำที่ทำให้หลิง อี้หรานรู้สึกหมดหนทาง “ฉันใจเย็นอะไรได้? อาหยันน้อยหายไปแล้ว!” เธอสำลักเสียงของตัวเอง ดวงตาของเธอก็เปียกโปนไปด้วยน้ำตา “มันเป็นความผิดของฉัน ฉันควรจะไปห้องน้ำกับอาหยันน้อยด้วยตัวเอง ถ้าฉันไปกับเขา เขาคงไม่หายตัวไป” “มันเป็นความผิดของผมเองที่ขอให้พนักงานไปกับเขา แต่พี่มั่นใจได้ว่าเราจะหาเขาเจอ ผมจะสั่งปิดหอประชุมทันทีและค้นหาเขา” อี้ จิ่นหลีกล่าว “แต่... ถ้าคนที่ลักพาตัวหยันน้อยพาเขาออกไปนอกหอประชุแล้วล่ะ?” หลิง อี้หรานนึกถึงความเป็นไปได้ “ถ้าอย่างนั้นผมจะปิดเมือง ผมจะปิดเมืองภายในสิบนาที เขาไม่สามารถไปที่ทางออกทางหลวงได้ภายในสิบนาทีถ้าปิดเมืองแล้ว แม้แต่คนลักพาตัวก