บทที่ 573

ชิน เหลียนอีหัวเราะออกมา “ฮิฮิ…” นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคนเราถึงไม่ควรโกหก เพราะความลับไม่มีอยู่ในโลกไงล่ะ ไป๋ ทิงซินหันไปมองหลิง อี้หรานอีกครั้ง “สวัสดีครับ ขอโทษที่ปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้ไปทำให้คุณลำบาก หนังจบแล้วเหรอ? ถ้าเสร็จแล้ว ทำไมเราไม่กินข้าวด้วยกันล่ะ?” “เอ่อ คือฉันมีอย่างอื่นที่ต้องทำ คุณไปกินข้าวกับเหลียนอีเถอะค่ะ” หลิง อี้หรานกล่าว เธอไม่ต้องการไปเป็นคนคั่นกลาง “งั้นให้ผมไปส่งคุณนะครับ” ไป๋ ทิงซินกล่าว “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะนั่งรถไฟใต้ดินที่หน้าโรงหนังกลับบ้าน รถไม่ติดด้วย” หลิง อี้หรานกล่าวขณะบอกลาชิน เหลียนอี หลังจากที่หลิง อี้หรานจากไป ไป๋ ทิงซินที่อยู่ในท่ายืนกอดอกก็จ้องไปที่ชิน เหลียนอีด้วยรอยยิ้มมุมปาก “ผมคิดว่าคุณควรอธิบายเรื่องในวันนี้ให้ผมฟัง” ชิน เหลียนอีตอบ “ก็ฉันเหนื่อยจากการทำงานล่วงเวลานี่ ฉันก็เลยมาที่นี่เพื่อพักผ่อนกับอี้หราน” “อย่างนั้นเหรอ?” เขาคร่ำครวญ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อคำอธิบายของเธอ “แล้วทำไมคุณมาที่นี่ล่ะ?” เธอถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง เมื่อคำถามหลุดออกจากปากของเธอ เธอก็ตระหนักได้ว่าเธอรู้สึกสับสนเมื่อเธอเห็นเขากับกู้ ลี่เฉิน “แล้วคิดว่าไงล่ะ?” เขา