บทที่ 683

“ทำไมพี่ถึงอยากมาที่นี่?” อี้ จิ่นหลีถามด้วยน้ำเสียงแหบเล็กน้อย “ตอนเด็ก ๆ ฉันเคยขึ้นมาเล่นบนเนินเขานี้ ถึงผู้ใหญ่จะบอกว่าอันตราย แต่ฉันก็ยังแอบขึ้นไปบนเนินเขา ฉันรู้สึกเหมือนเป็นนักสำรวจ” หลิง อี้หรานพูด ในทางกลับกัน หวา ลี่ฟางไม่ชอบมาเล่นที่เนินเขาลูกนี้ “เด็กทุกคนก็ทำอย่างนั้น” เขาพูด “ในตอนนั้น ฉันเคยคิดว่าฉันจะได้พบความลับบนเนินเขานี้ เช่น สมบัติ ยานอวกาศของมนุษย์ต่างดาว หรือบางทีฉันอาจจะค้นพบมิติเวลา ไม่ได้ดูไร้สาระใช่ไหม?” หลิง อี้หรานถาม บางทีในสายตาของผู้ใหญ่ เนินเขานี้อาจจะไม่ได้ใหญ่มากนัก แม้ว่ามันจะเชื่อมต่อกับภูเขาด้านหลังก็ตาม แต่ในสายตาของเด็ก ๆ มันเหมือนกับโลกอีกใบ “ไม่ น่ารักดีออก แต่ตอนนี้พี่โตขึ้นแล้ว มันก็เป็นแค่เนินเขา มาเถอะ ดึกแล้ว เรารีบกลับไปที่เมืองเฉินกันเถอะ” อี้ จิ่นหลีพูด หลิง อี้หรานพยักหน้า เธอหันกลับไปมองที่เนินเขาอีกครั้งก่อนจะจากไป เธอไม่ได้สังเกตว่าขณะที่เธอหันไปมองที่เนินเขา มือที่อยู่ข้างลำตัวของอี้ จิ่นหลีกำลังกำแน่น นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกแปลก ๆ … ห่าว อี้เหมิงถูกกลุ่มนักข่าวรุมถามคำถามเมื่อเธอออกมาจากการถ่ายละคร “คุณห่าว คุณ