บทที่ 769

ถ้าก่อนหน้านี้เขาดูเย็นชา ตอนนี้ดวงตาของเขากลับดูสดใสและน่ารัก แม้แต่การเลียรอยช้ำของเขาก็ยังดูเย้ายวน “แล้วตอนนี้ยังเจ็บอยู่ไหม?” เขาถามเสียงต่ำ การเคลื่อนไหวของเขาดูเย้ายวนและอ่อนโยน “มัน... ไม่เจ็บมากขนาดนั้นแล้ว” หลิง อี้หรานเริ่มพูดตะกุกตะกักเล็กน้อย ‘ฉันจะรู้สึกเจ็บปวดได้ยังไง? ดูเหมือนว่าเขามักจะดูออกว่าฉันรู้สึกยังไง!’ เขาบรรจงจูบไปทั่วรอยแดงบนข้อมือของเธอ เธอพยายามดึงมือของเธอออกอย่างเขินอาย เพราะในรถยังมีคนอื่นอีก แต่เขาจับมือเธอแน่นอย่างดื้อดึงและไม่ยอมให้เธอเอามือออก “อย่าขยับ!” เขาพูด “แต่ว่า...” เธอดูเขินอาย “อย่าขยับ อยู่แบบนี้ต่ออีกนิด ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป” เขาก็อ้อนวอนเธอ ขณะที่มือที่กุมข้อมือของเธอก็สั่นเล็กน้อย หลิง อี้หรานตกตะลึง รู้สึกราวกับว่าเขาแตกต่างไปจากปกติเล็กน้อยตั้งแต่พบเธอบนเนินเขา แต่ที่นี่มีคนอื่นอยู่และมีบางสิ่งที่เธอไม่สามารถถามเขาได้โดยตรง คนขับรถและเกา ฉงหมิงที่นั่งอยู่ด้านหน้าตกตะลึงกับสิ่งที่อี้ จิ่นหลีเพิ่งพูด ‘นั่นคือ... นายน้อยอี้จริงเหรอ? ชายผู้สูงส่งคนนั้นเคยวิงวอนขอร้องผู้หญิงด้วยน้ำเสียงเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร