บทที่ 790

วินาทีถัดมา เค้กในมือของเธอก็ร่วงหล่นลงพื้น ไม่ไกลจากประตูร้านอาหาร ร่างสูงก้าวออกจากรถยนต์หรูและเดินเข้ามาหาเธอท่ามกลางแสงจันทร์ทีละก้าว ผมของเขายังคงถูกจับแต่งทรงอย่างพิถีพิถัน เขาสวมชุดสูทที่ได้รูป ใบหน้าเย็นชาและเคร่งขรึมของเขาทำให้ผู้คนรู้สึกอึดอัด ในขณะที่ดวงตาคมและเฉียบแหลมของเขาสามารถมองทะลุความคิดของผู้คนได้ ถ้าผู้คนถูกจ้องมองด้วยดวงตาคู่นั้น ผู้คนก็จะคิดว่าพวกเขากำลังถูกสัตว์ร้ายจ้องมอง สายตาคู่นั้นจับจ้องมาที่เธอ! โจว เชียนหยุนตัวแข็งทื่อและสิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือความหนาวเย็นที่ทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ออก! เย่ เหวินหมิง! ในที่สุดผู้ชายคนนี้ก็ปรากฏตัวต่อหน้าเธอสินะ ตั้งแต่วันที่เธอหนีเขาในห้างวันนั้น เธอก็มีลางสังหรณ์คลุมเครือว่าคราวนี้เธอจะไม่รอดจากเขา และในที่สุดเขาก็หาเธอเจอจนได้ ‘แต่ฉันไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเร็วขนาดนี้!’ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไปจนเธอรู้สึกหายใจไม่ออก “มันนานมากแล้วสินะ” น้ำเสียงเยือกเย็นดังขึ้นในตอนกลางคืน ร่างกายของเธอสั่นเทา ‘นานเหรอ? อันที่จริง ฉันก็ไม่ได้เจอเขามานานมากแล้ว ยกเว้นเพียงเหลือบมองดูเสี้ยวหน้าของเขาที่ห้างสรรพสินค้าเมื่อวันก่อน