บทที่ 811

เมื่อเห็นเขากำลังจะเหลือบมองมาทางเธอ หลิง อี้หรานก็พยายามหลีกเลี่ยงเขา เธอหลบไปข้างหนึ่ง แต่บังเอิญไปชนชายอื่นแทน “ขอโทษค่ะ!” เธอรีบไปขอโทษออกไป “เธอตาบอดหรือไงยัยบ้า? กล้าดียังไงมาชนฉัน? รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?” คนที่หลิง อี้หรานเดินชนพูดต่อว่าเธอด้วยน้ำเสียงมึนเมา “ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ทั้งหมดที่เธอทำได้ตอนนี้คือการพูดขอโทษ ในขณะเดียวกัน เธอก็สัมผัสได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาทางเธอ มันคงเป็น... สายตาของเขา ‘เขาคงมองดูความยุ่งเหยิงของฉันอยู่ตอนนี้’ ความรู้สึกขมขื่นแผ่ซ่านทั่วหัวใจของเธอ ราวกับว่าศักดิ์ศรีและความภูมิใจในตัวเองของเธอกำลังเข้ามาขวางทาง แม้ว่าพวกเขาจะเลิกกันและเขาจะได้เห็นเธออยู่ในสภาพที่น่าอับอายแบบนี้นับครั้งไม่ถ้วน... แต่เธอก็ยังคงไม่ต้องการให้เขาเห็นความน่าอับอายของเธอ เธอรู้สึกเวียนหัว เธออยากจะออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ผู้ชายที่เธอชนกลับไม่ยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ “ถ้าเธออยากจะขอโทษจริง ๆ งั้นก็มาลองดื่มกับฉันไหม? ฉันรับรองได้เลยว่าเธอคงไม่เคยลิ้มลองไวน์ชั้นดีแบบนี้มาก่อน!” เขาพูดขณะที่พยายามโอบตัวหลิง อี้หรานเอาไว้ หลิง อี้หรานหลบไปด้าน