บทที่ 82

ในห้องเช่า อี้ จิ่นหลี วางหลิง อี้หราน บนเก้าอี้อย่างระมัดระวัง จากนั้นเขาก็ไปอุ่นอาหารที่เย็นแล้ว ชิน เหลียนอี สังเกตเห็นว่าอี้ จิ่นหลีi กำลังกระฉับกระเฉง ซึ่งทำให้ความคิดเห็นของเธอเปลี่ยนไป “ฉันเคยคิดว่าการอยู่ร่วมกับคนแปลกหน้าแบบนี้ไม่ดีเลย แต่เห็นได้ชัดว่าเขาปฏิบัติต่อเธออย่างดี” “ถ้ามีคนดูแลเพื่อนที่ดีของฉันแบบนี้ ก็ค่อยโล่งใจหน่อย” เมื่ออี้ จิ่นหลี จัดระเบียบเรียบร้อยแล้วเขาก็ถามหลิง อี้หราน ว่า "พี่สาว พี่ต้องไปห้องน้ำไหม?" "ฮะ?" เธอมึนงงชั่วขณะแล้วใบหน้าของเธอก็แดง "ไปหรือไม่ไป?" เขาถามราวกับว่ามันเป็นคำถามที่ปกติมาก สีหน้าของเธอดูอึดอัด แต่ในที่สุดเธอก็ตอบว่า "ใช่" อย่างเงียบ ๆ ดังนั้นเขาจึงจับเธอไว้ในอ้อมแขนและพาเธอไปที่ห้องน้ำแล้วถอยออกมา "เรียกผมนะ ถ้าเสร็จเเล้ว" เขากล่าว "... โอเค" ใบหน้าของเธอแดงขึ้นเรื่อย ๆ “ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาสังเกตได้ว่าฉันไม่ได้เข้าห้องน้ำมานานแค่ไหนแล้ว” เมื่อ หลิง อี้หราน ออกจากห้องน้ำอี้ จิ่นหลี ก็อุ้มเธอไปที่เก้าอี้อีกครั้ง เธอไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้จากการพูดว่า "ที่จริงฉันเดินเองได้นะ กระดูกหักเล็กน้อยที่เท้าข้างเดียว แต่อีกข