บทที่ 859

“ขอบใจนะ” โจว เชียนหยุนพูด “อย่าทำเหมือนฉันเป็นคนแปลกหน้าเลยค่ะ พี่โจว ถ้าวันหนึ่งฉันมีปัญหา ฉันก็คิดว่าพี่คงจะช่วยฉันเหมือนกัน” หลิง อี้หรานพูดด้วยรอยยิ้ม “ก็จริง” โจว เชียนหยุนยิ้มตอบ “ยังไงซะ ฉันกำลังวางแผนที่จะย้ายไปทีเมืองจี” “เมืองจี?” หลิง อี้หรานรู้สึกประหลาดใจ เมืองนี้อยู่ไม่ไกลจากเมืองเฉินมากนัก แต่ก็ไม่ได้อยู่ใกล้เช่นกัน ต้องใช้เวลาขับรถถึงสามชั่วโมง เมืองนั้นมีทิวทัศน์ที่สวยงาม แม้จะเป็นเมืองท่องเที่ยวแต่ค่าครองชีพก็ไม่สูงนัก มันใกล้เคียงกับค่าครองชีพในเมืองที่ใหญ่เป็นอันดับที่สามในประเทศ “พี่จะย้ายไปเมื่อไหร่คะ?” หลิง อี้หรานถาม “น่าจะในเดือนกันยายน ฉันต้องหาโรงเรียนอนุบาลให้อาหยันน้อย พออาหยันสวมเครื่องช่วยฟัง เขาเป็นก็เหมือนเด็กธรรมดาทั่วไปที่ไม่มีปัญหาในการสื่อสารกับคนอื่น ฉันเลยอยากหาโรงเรียนอนุบาลธรรมดาให้เขา ฉันสงสัยว่าจะมีโรงเรียนอนุบาลไหนจะรับเขาบ้าง” เนื่องจากลูกชายของเธอพิการทางการได้ยิน จึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะต้องไปโรงเรียนเพื่อคนพิการก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้เขาเป็นเหมือนเด็กธรรมดาทั่วไป โจว เชียนหยุนจึงอยากพาเขาไปเข้าเรียนที่โรงเรียนอนุบาลธรรมดา เธอต้องก