บทที่ 914

‘แล้วฉันได้ครอบครองพื้นที่ในหัวใจของเธอบ้างไหม?’ ‘ความรู้สึกไม่สบายใจแบบนี้มันคือความรู้สึกหึงหวงใช่ไหม?’ “ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ เธอจะมาหาฉันไหม?” เขาถามขณะจ้องมองเธอ เธอเงียบและไม่พูดอะไร แต่การเงียบของเธอนั้นคือคำถามแล้ว บรรยากาศเริ่มตึงเครียดมากขึ้น โชคดีที่พนักงานเริ่มนำอาหารมาเสิร์ฟ อาหารชั้นเลิศปรากฏอยู่บนโต๊ะอาหาร ราวกับภาพถ่ายในนิตยสารอาหาร ทว่า หลิง อี้หรานไม่รู้สึกอยากอาหารสักนิด ทั้งหมดที่เธอนึกถึงมีเพียงพี่โจวและอาหยันน้อยเท่านั้น ‘ถ้าเย่ เหวินหมิงต้องการพรากอาหยันน้อยไป...’ หลิง อี้หรานนึกถึงครั้งล่าสุดที่โจว เชียนหยุนเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลด้วยอาการบาดเจ็บ ‘เย่ เหวินหมิงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอาหยันน้อยมีตัวตนอยู่ พี่โจวไม่อยากเกี่ยวข้องกับเย่ เหวินหมิงจนทำร้ายตัวเอง แล้วครั้งนี้...’ หลิง อี้หรานไม่อยากจะจินตนาการต่อไป “กินสิ” เสียงเย็นชาของอี้ จิ่นหลีดังขึ้น นิ้วยาวหยิบตะเกียบที่อยู่ข้างหน้าก่อนจะคีบอาหารไปใส่ในชามของหลิง อี้หราน “ลองดูสิ อร่อยมาก” หลิง อี้หรานพูดขึ้นอีกครั้ง “คุณช่วยพาพี่โจวกับอาหยันน้อยออกไปก่อนได้ไหม? อี้ จิ่นหลี ฉันขอร้องล่ะ ได้ไหม? ฉันก