บทที่ 920

อี้ จิ่นหลีเพียงนุ่งผ้าเช็ดตัวปิดบังท่อนล่าง ในขณะที่เปลือยท่อนจนเห็นกล้ามเนื้อแกร่ง ผมของเขาเปียกโชกและมีน้ำหยดลงมาประปราย เมื่อเขาเห็นหลิงอี้หรานอยู่ในห้อง เขาก็ส่งยิ้มให้เธอ “มาแล้วเหรอ” “อืม” เธอมองออกไปอย่างไม่สบายใจ “เป็นอะไรไป? เขินเหรอ” เขาเดินเข้ามาหาเธอ “พี่จะไม่ช่วยเช็ดผมให้แห้งหน่อยหรือไง? ผมจำได้ว่าครั้งแรกที่พี่พาผมไปห้องเช่า พี่ยังเช็ดผมให้ผมเลย พี่สาว” “คุณอยู่สูงเกินไปที่ฉันจะเช็ดผมให้คุณได้ ทำไมคุณไม่...” ก่อนที่เธอจะพูดจบ เขาก็โน้มตัวลง “แล้วตอนนี้จะเช็ดผมได้หรือยัง?” การโน้มตัวเข้ามาอย่างกะทันหันทำให้เธอตกใจ และเมื่อเธอเอียงหน้าเพียงเล็กน้อย ดวงตาของเธอก็สบเข้ากับดวงตาคู่สวยของเขา ดวงตาของเขาเหมือนมนต์สะกดบางอย่างที่ทำให้เธอไม่สามารถหยุดจ้องมองได้ จากนั้นเขาก็เอาผ้าขนหนูมายัดใส่มือของเธอ “ผมชอบเวลาที่พี่ช่วยเช็ดผม” หลิง อี้หรานถือผ้าเช็ดตัวไว้ในมือ เธอวางมันไว้เหนือศีรษะของเขาและเริ่มเช็ดผมเปียกปอนของเขาให้แห้ง เมื่อเธอเห็นว่าผ้าเช็ดตัวบังตาของเขาเอาไว้ เธอก็รู้สึกโล่งใจ เธอไม่ได้ช่วยเช็ดผมให้แห้งแค่ตอนที่พวกเขาอยู่ในบ้านเช่าเท่านั้น แต่เธอก็ยังทำแบบเดียว