บทที่ 950

หลิง อี้หรานตกตะลึงไปชั่วขณะ เธอเคยพูดอย่างนั้นเมื่อตอนที่เธอเจอเขาครั้งแรก ตอนนั้นเขาเป็นคนอ่อนโยน ใส่ใจผู้อื่น และไม่สนใจว่าเธอจะเคยอยู่ในคุกมาก่อน เธอคิดว่าเขาเป็นคนดี แต่จริง ๆ แล้ว… เขามีด้านที่เจ้าเล่ห์และเย็นชา มือของเขาเปื้อนเลือด… เขาไม่มีทางเป็นคนดีได้ “บอกฉันสิว่าเธอจะทำยังไงถ้าฉันเข้าไปพัวพันกับกวอ ซิ่นหลี่?” เขาถามเพื่อต้องการทดสอบเธอ ดวงตารูปอัลมอนด์จ้องมาที่เขาด้วยความตั้งใจแน่วแน่ “อย่าแตะต้องกวอ ซิ่นหลี่ ไม่อย่างนั้น ฉันจะไม่ให้อภัยคุณอีกเลย!” เธอทำได้แค่พูดขู่เขาเท่านั้น! ใบหน้าของเขาดูโกรธมากขึ้น “เธอดูจริงจังกับเรื่องของกวอ ซิ่นหลี่ แล้วแบบนี้เธอยังจะปฏิเสธไหมว่าเธอไม่ได้แคร์เขา?” ‘เป็นห่วงเขาหรือเปล่า?’ หลิง อี้หรานถามตัวเอง เธอไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษอะไรต่อกวอ ซิ่นหลี่หรืออาจมีบางสิ่งที่เรียบง่ายและธรรมดาเกี่ยวกับตัวเขาที่ทำให้เธอรู้สึกว่าอยากให้เขาอยู่รอดปลอดภัย ยิ่งคนเราได้สัมผัสกับความมืดหม่นมากเท่าไหร่ เราก็ยิ่งรู้สึกว่าความเรียบง่ายและความธรรมดานั้นเป็นคุณสมบัติที่มีค่าที่สุด! “ฉันแค่ไม่ต้องการให้ใครต้องมาทนทุกข์ทรมานเพราะฉัน และฉันไม่อยากรู้สึกผิดอีก”