บทที่ 547

“ไม่ว่านายต้องการจะขโมยเงินหรือลักพาตัวผู้หญิง ฉันคิดว่านายมาผิดที่แล้ว” เจนสันพูดอย่างเย็นชา สตอร์มได้ยินแบบนั้นถึงกับกลืนน้ำลาย เขาถึงกับสะดุดกับคำพูดของเจนสัน “ฉันไม่ได้จะมาขโมยเงินและไม่ได้จะมาลักพาตัวผู้หญิงอย่างแน่นอน” สตอร์มอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปบีบใบหน้าเล็ก ๆ ของเจนสัน เนื่องจากคนในสมาชิกของภูติผียังอายุน้อยและพวกเขารู้สึกว่าท่านประธานเป็นญาติสนิทของพวกเขา แต่ท่านประธานมีท่าทีที่เยือกเย็นอยู่เสมอ จึงไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขา ดังนั้น เมื่อเขาเห็นหนุ่มน้อยสองคนนี้ที่ดูเหมือนท่านประธาน สตอร์มก็รู้สึกว่าไม่สามารถเข้าใกล้พวกเขาได้มากนักเช่นกัน นอกจากนี้ เจนสันยังมีทัศนคติที่เย็นชาเหมือนพ่อของเขาอีกด้วย เขาเบือนหน้าที่เย็นชาหลบออกจากมือคู่นั้น ดังนั้นทำให้สตอร์มไม่สามารถเอามือไปบีบหน้าเขาได้และจับได้แค่อากาศที่ว่างเปล่า ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้สตอร์มหันกรงเล็บปีศาจของเขาไปทางร็อบบี้น้อย ซึ่งร็อบบี้น้อยปล่อยให้เขากระทำ เมื่อทำเช่นนั้นสตอร์มดูมีความสุข เขาจึงยิ้มปากฉีกไปถึงหูเลย “นายเป็นเด็กดีมาก” “สรุปว่านายมาทำอะไรที่นี่?” โลกของร็อบบี้น้อยนั้นช่างบริสุทธิ์และไร้เดียงสา ในสายตา