บทที่ 592

เสียงโวยวายของพวกเขาทำให้ปลุกเจย์ตื่นขึ้น เขาหายง่วงในทันทีแล้วมองดูบอร์ดี้การ์ดจากในรถในขณะที่แสงยามเย็นสาดส่องเข้ามา สถานะของเขาที่มีอยู่ในตระกูลอาเรสเมื่อพูดถึงตอนนี้คือ?! พวกเขาปฏิบัติต่อเขาราวกับว่าเขาเป็นคนพิการอย่างแท้จริงอย่างนั้นเหรอ? “เกรย์สัน สิ่งที่พวกมันหน้าไหนมีผลกระทบต่อตัวฉันแม้แต่นิดเดียว เอามันออกไปให้หมด” มีเสียงช้า ๆ มาจากกระจกรถสีดำ มันทำให้บอร์ดี้การ์ดเริ่มหมดหนทางในขณะที่พวกเขาเริ่มตัวสั่นขึ้นมาทันที เมื่อได้รับคำสั่งจากท่านอาเรส ซึ่งเกือบจะเหมือนสายฟ้าฟาด เกรย์สันก็เข้าไปบิดมือของบอร์ดี้การ์ดที่อยู่ใกล้ ๆ จนกระดูกเคลื่อนทันที ลูกน้องคนอื่น ๆ หลายคนที่อยู่ที่นั่นต่างก็ตกใจจนหน้าซีด เกรย์สันเดินไปหาพวกเขา ทันใดนั้นพวกเขาก็คุกเข่าลงบนพื้นเพื่อขอความเมตตา “นายท่าน เราต้องขอโทษด้วย เรารู้ว่าเราผิดไปแล้ว” “สายเกินไปแล้ว” เจย์พูดคำเย็นชาออกมาจากระหว่างริมฝีปากและฟันของเขา เกรย์สันเตะคนพวกนั้นไปที่แขน หลังจากได้ยินเสียงดัง ‘แคร้ก’ ตอนนี้เขารู้เลยว่าแขนของพวกเขาก็เหมือนไร้ประโยชน์ไปแล้วทันที คนอื่น ๆ อีกหลายคนทำโทษตัวเองด้วยการบิดแขน เกรย์สันกล่าวว่า “จะดีกว่า