บทที่ 602

“เจนสัน ฉันเกลียดนาย” นี่คือเสียงที่ขุ่นเคืองของร็อบบี้น้อย “เจนสัน ฉันก็เกลียดนายเหมือนกัน” นี่คือเสียงโกรธของเซ็ตตี้น้อย เจนสันตอบอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่อยากคุยกับพวกคนโง่” ใบหน้าที่หล่อเหลาของเจย์เปลี่ยนเป็นมืดมนทันที แองเจลีนวิ่งออกไปด้วยความกลัวและพบเด็กน้อยสามคนในสวน “พวกหนูกำลังทำอะไรกันอยู่?” “ไม่เห็นเหรอไง? เรากำลังทะเลาะกันอยู่” เซ็ตตี้น้อยพูดกับแองเจลีนอย่างฉุนเฉียว “ทะเลาะกันทำไม?” แองเจลีนถาม “เพราะคุณ” ดวงตาของเซ็ตตี้น้อยเป็นสีแดงและความรู้สึกผิดของแองเจลีนก็ปรากฏขึ้นในทันที “เราหวังว่าคุณจะออกไปจากที่นี่ แต่เจนสันไม่เห็นด้วยกับเรา” แองเจลีนอ้าปากเล็กน้อยด้วยความตกใจ “ฉันเป็นผู้ดูแลพ่อของพวกหนูนะ และยังเป็นครูติวเตอร์ส่วนตัวของพวกหนูด้วย ฉันออกไปไม่ได้หรอก” แองเจลีนป่าวประกาศเสียงดังพร้อมกับท่าทางวางมือไว้ที่เอวของเธอเอง “บอกมาสิว่า อะไรที่เธอเต็มใจอยากให้ฉันออกไปนัก?” เซ็ตตี้น้อยเดินไปหาแองเจลีน เธอเอามือจับเอวของเธอไว้ขณะที่เธอจ้องไปที่แองเจลีนด้วยความโกรธ แองเจลีนกล่าวว่า “เอาล่ะใจเย็น ๆ นะ ถ้าหากเธอสามารถทำการบ้านทั้งหมดได้และเมื่อวันหนึ่งฉันไม่มีอะไรจะสอนเ