บทที่ 629

แองเจลีนลากกระเป๋าของเธอไปและออกจากหอท่าเรือหอมหวนท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย หลังจากที่เจนสันเห็นภาพความเศร้าของเธอที่เดินหายไปหลังสายฝน เขาหันกลับมาและวิ่งไปที่ห้องของพ่อ “คุณพ่อ!! เธอไปแล้ว!” เจนสันพิงประตู ใบหน้าของเขาเหมือนของเจย์ เย็นชาด้วยความโกรธ “ต่อให้คุณพ่อลงโทษเธอที่ไม่บอกลา แค่แกล้งทำมัน แต่ทำไมคุณพ่อต้องขับไล่เธอออกไปในสภาพอากาศเลวร้ายแบบนี้ด้วย?” เจย์นั่งอยู่บนเตียง ขาของเขาห้อยอยู่ข้างเตียงอย่างเป็นธรรมชาติ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาปกคลุมไปด้วยความมืดมิด “ในเมื่อเธอทำผิดพลาดอะไรก็ตาม เธอก็ต้องได้รับโทษ” เขากัดฟันและตะคอกออกมา สายตาของเจนสันเหลือบไปมองที่เศษซากบนพื้น เขาเข้าใจได้อย่างรวดเร็วว่าการปะทุของพ่อไม่ได้เกิดจากความขุ่นเคืองแค่เล็กน้อย แม่ของเขาต้องทำอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาโกรธมาก เจนสันเดินเข้าไปและก้มไปหยิบเศษชิ้นส่วนที่แตกหัก เจย์บอกว่า “ปล่อยให้แม่บ้านมาทำความสะอาด” เจนสันตอบว่า “เออ เมื่อไม่กี่วันก่อน คุณพ่อมีบางอย่างผิดปกติกับศีรษะของคุณพ่อหรือครับ คุณพ่อเพิ่งบอกแม่บ้านให้ไปอยู่ที่ลานข้างนอกคฤหาสน์นะ” การแสดงออกในดวงตาของเจย์จมลง เขาจำได้ เขาไม่ต้องก