บทที่ 646

“เจย์บี้ ขอเวลาฉันสักครู่นะ” แองเจลีนปล่อยมือของเจย์แล้วหันหลังเดินออกไป จู่ ๆ เจย์ก็เอื้อมมือมาจับมือเธอไว้ แองเจลีนหันกลับมาและได้ยินเขาเตือนด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เธอได้รับอนุญาตให้พูดได้แค่สามประโยคกับเขาเท่านั้น แล้วจากนั้นเขาก็ต้องออกไปซะ” นิ้วมือสั่น ๆ เป็นการแสดงออกที่น่าอึดอัดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแองเจลีน “นายไม่คิดว่า… สามประโยคน้อยเกินไปหน่อยเหรอ?” เธอนึกไม่ออกเลยว่าจะบอกให้คนคนนั้นออกไปได้ยังไงด้วยการใช้คำเพียงแค่สามประโยคเชิญให้เขาออกไป มันจะเพียงพอได้อย่างไรกัน? เจย์แสดงความเย็นชาแล้วบอกให้พูดแค่ว่า “นายน้อยไททัส! ฉันต้องขอโทษด้วยนะที่ฉันทำให้คุณเข้าใจผิดว่าฉันเป็นอีกคนหนึ่ง! ไม่ต้องมาเจอกันอีก!” แองเจลีนตกตะลึง “โอ้ แค่สามประโยคนี้เหรอ? คำพวกนี้มันจะดีหรือเปล่า?” แองเจลีนเดินไปด้วยความรู้สึกที่ไม่เต็มใจไปหา ฮิโรชิ ไททัส ฮิโรชิจ้องไปที่แองเจลีนที่กำลังใกล้เข้ามา ความงามและอารมณ์ไร้เดียงสาของเธอได้ยุติลงไปตามกาลเวลาและเพิ่มเสน่ห์ของเธอเข้าไปอีก ฮิโรชิรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้น “คุณ… เซเวียร์?” ฮิโรชิรู้สึกประหม่าอย่างมากเมื่อต้องเผชิญหน้ากับใครบางคนที่มีเสน่ห์ด