บทที่ 148

แซคคารี่เป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ช่วยชีวิตเพียงหนึ่งเดียวของฉัน แม้ว่าฉันจะเหลือเพียงครึ่งหนึ่งของชีวิตก็ตาม ฉันโวยใส่เขาอย่างช่วยไม่ได้ ภายใต้การจ้องมองที่ตกตะลึงของทุกคน ฉันอ้าแขนร้องเรียกเขาอย่างอ่อนหวาน ฉันกลัวว่าเขาอาจจะปฏิเสธ ดังนั้นฉันจึงพยายามทำให้เขาพอใจ เสื้อผ้าของเขาสะอาดและเรียบร้อย เขาเดินมาหาฉันและลดสายตาลงมองฉัน การจ้องมองของเขาเต็มไปด้วยความพิถีพิถันและความคิดที่ลึกซึ้ง ทันใดนั้น ฉันจำได้ว่าเขาเคยพูดว่าเขาเป็นคนเนียบที่เรียบร้อย ฉันสกปรกมากจนฉันไม่คิดว่าเขาจะจับฉันไว้ในอ้อมแขนของเขาเว้นแต่เขาจะหมดความคิด ในตอนที่ฉันกำลังจะถอนมือออก ทันใดนั้นเขาก็ก้มลงมากอดฉันไว้ในอ้อมแขนของเขา พลางกระซิบว่า “แคลลี่” เสียงของเขาต่ำและเหมือนเป็นแม่เหล็ก ฉันร้องไห้ด้วยความหงุดหงิดและพูดว่า “ฉันรู้สึกเสียใจมาก” ฉันนอนขดตัวเหมือนลูกแมวในอ้อมกอดของเขา นิ้วของฉันกำที่เสื้อผ้าของเขาและไม่ยอมปล่อย เขากอดฉันไว้แน่นและเงยหน้าขึ้นมองผู้คนที่อยู่ตรงหน้าเขา คนเหล่านั้นมีอำนาจและมีอิทธิพล อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้น พวกเขามีความตกใจบ่งบอกจากใบหน้า ดิกสัน ไม่เหมือนพวกเขา ดูเหมือนจะตกอยู่ในภวังค์