บทที่ 20

เฮนรี่ยังคงดื้อรั้นไม่ยอมกลับไปเมืองเอส เช่นเดียวกับฉันที่ยืนขวางทางตรงประตูไว้อย่างไม่ยอมหลังจากที่เขามาส่งฉันที่บ้าน พี่ชายปรายตามองมาที่ฉันก่อนถอนหายใจ “เธอจะไล่ฉันกลับไปจริง ๆ เหรอ?” ฉันมีคนสนิทไม่เยอะมาก และส่วนมากก็อยู่ไกลกัน และเพื่อนคนเดียวของฉัน ซัมเมอร์ ตอนนี้เธอก็ยังอยู่ในคุก ว่ากันตามจริง ถ้าเฮนรี่กลับไปฉันคงจะหงอยมากเลยล่ะ แต่ช่วยไม่ได้ ตอนนี้เริ่มมีสายโทรตามเขาเยอะมากแล้ว ฉันได้แต่คิดถึงสิ่งที่เฮนรี่ต้องกลับไปดูแลที่บ้าน เขายังมีสิ่งที่ต้องทำ คนที่ต้องดูแล ฉันคงเกลียดตัวเองมากแน่ ๆ ถ้าฉันรั้งเขาไว้ นอกจากนี้ ฉันยังทำให้เขาต้องมารับรู้เกี่ยวกับการป่วยเจียนตายของตัวเองอีก ฉันก้มหน้าลงก่อนเอ่ยยืนยันคำเดิม “ใช่ ให้เวลาฉันอยู่กับตัวเองบ้างนะคะ” “อยู่กับตัวเองมาเก้าปียังไม่พอหรือไง?” แคโรถึงกับตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน คำพูดของเฮนรี่ทำให้เธอระลึกได้ว่าเป็นเวลากว่าเก้าปีแล้วที่เธอเสียครอบครัวอันเป็นที่รักไป เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วรามกับชั่วพริบตา แต่เธอยังไม่เคยได้ทำอะไรเพื่อตัวเองเลยซักอย่าง สิ่งเดียวที่เธอตัดสินใจทำลงไปกลับกลายเป็นความผิดพลาดที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตขอ