บทที่ 272

ที่ผ่านมา แซคคารี่มักจะใช้ชีวิตอย่างสันโดษเรียบง่าย นั่นทำให้ฉันประหลาดใจที่เห็นเขามาอยู่ในที่แบบนี้ นอกจากนี้อีกฝ่ายยังใช้บริการชั้นสาม ที่มีสาว ๆ มาคอยนั่งดื่มดูแลเทคแคร์ให้ มันทำให้ฉันรู้สึกแย่อยู่ลึก ๆ ในใจ ริมฝีปากบางเม้มแน่นพลันจ้องมองคนด้านบน นัยน์ตาคู่คมของเขาวูบไหวเล็กน้อย ก่อนจะส่งสัญญาณเป็นเชิงบอกให้ขึ้นไปหา การกระทำนั่นทำให้ฉันโล่งอกขึ้น แคโรหันกลับมาหาลอเรน พลางเอ่ยขอตัว “ฉันจะขึ้นไปหาแซคคารี่ เธอจะไปด้วยไหม?” ลอเรนยังคงหน้าเสียจากเหตุการณ์เมื่อครู่ เธอส่ายหน้าน้อย ๆ พลันยกมือโบกปฏิเสธ “ฉันกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลเกร็กดีกว่า” ลอเรนพูดเสียงเบา พูดจบเธอก็ลุกเดินออกไปทันที แต่ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอนะ ลอเรนคงรู้สึกแย่ที่แลนซ์ทำแบบนั้น ทว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉันควรยื่นมือเข้าไป ทั้งนี้ทั้งนั้น ลอเรนยังคงไม่ปล่อยมือจากการวิ่งไล่ตามความรักเกือบสิบปีของเธอ ถ้ามองอีกมุมแล้ว เธอก็เป็นแค่ขี้แพ้คนหนึ่ง ความรักของเธอมันจบตั้งแต่ตอนที่แลนซ์ผลักไสเธอแล้ว แม้ว่าลอเรนจะมีฐานะเป็นน้องสาวของเขา แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้เธอเข้าใกล้แลนซ์ได้เลย ฉันรอจนลอเรนเดินหายไปจากสายตา และพอหันกลับ