บทที่ 712

“ตอนที่เราอยู่ที่ไอร์แลนด์ ฉันไม่ได้ร้องไห้ตอนที่เราได้รับทะเบียนสมรสมานะคะ แต่เพราะคุณพูดว่าฉันร้องไห้ไงล่ะ! ฉันไม่ได้ตั้งใจจะร้องออกมา แต่ฉันหยุดน้ำตาไม่ให้ไหลตอนที่คุณพูดแบบนั้นไม่ได้” ฉันอธิบาย “ฉันปล่อยให้เลขาแยร์กับทัคเกอร์เห็นช่วงเวลาที่น่าอายของฉัน” ได้ยินแบบนั้น แซคคารี่เลยหัวเราะออกมา “เธอยังจำมันได้อีกเหรอ?” “แน่นอนสิคะ ฉันไม่ลืมความความโกรธของฉันง่ายขนาดนั้นนะ” “เบล” จู่ ๆ เขาก็เรียกชื่อฉัน “หืม?” ฉันเลิกคิ้วขึ้น “วันนั้นเธอดูน่าเกลียดกว่าตอนที่เธอบังคับไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมานะ” คำพูดของแซคคารี่ทำให้ฉันพูดไม่ออก และการที่ฉันเงียบไป แซคคารี่เลยถามอีกครั้ง “เธอโกรธเหรอ?” ฉันใช้การตอบของเขา “ไม่ค่ะ” “คุณนายชิค คุณโกหกอีกแล้วนะ” เขาพูด ฉันไม่ได้โกรธสักหน่อย มีอะไรให้ฉันต้องโกรธด้วยงั้นเหรอ? แซคคารี่รู้เรื่องนั้น เขาก็แค่อยากจะล้อฉัน เราเล่นกับลูก ๆ อีกสักพักก่อนที่ฉันจะตามแซคคารี่กลับไปที่คฤหาสน์ หลังจากที่เรามาถึงที่คฤหาสน์ เขาก็ต้องจมกับกองงานอีกครั้ง เขาอยู่ในห้องทำงานตลอดเวลาที่เขาทำงาน ไม่นานหลังจากนั้น ยาราก็ส่งข้อความมาหาฉัน [ยารา: เจ้าบ้าวอลเลซ ช่า