Kabanata 272 Hindi Dapat Maging Malambot Ang Puso

Umuulan pa rin at malamig ang hangin, ngunit sinasabi ng taong ito na hindi siya nilalamig. “Pumasok tayo sa sasakyan,” sinabi ng babae nang hindi na ipinapaliwanag ang sarili at kumalas sa mga bisig nito. Manginig-nginig siyang naglakad pabalik sa sasakyan na medyo malayo pa ang distansya. Hindi naging madali ang kanyang paglalakbay mula nang makalabas ito sa sasakyan papunta sa kanya, subalit naging madali na lang ito nang bumalik siya sa sasakyan. Binuksan ni Jane ang pinto ng back seat. “‘Wag.” Sabi nito, “Huwag!” Matikas ang kanyang pananalita. Tumayo siya sa may pinto at hindi gumalaw. “Bakit hindi?” “Ayokong umupo rito.” Parang bata umasta ang lalaki. Inulit niya, “Ayokong umupo rito. Ayokong umupo rito.” Tinuro niya ang passenger seat. Hindi makapaniwala si Jane. Tinignan niya lang ang lalaking katabi niya. “Para lang… don?” ‘Ayaw niyang pumasok sa sasakyan dahil lang ayaw niyang umupo sa passenger seat?’ Nasiraan na ata ng bait itong taong ito. Bakit mas nalilito siya