Kabanata 242

Ang aking ama ay mukhang takot na takot. Para ginulo ko ang kanilang mapayapang buhay. Bago ko pa matapos intindihin ang sinabi niya, walang awa na niya akong hinila palayo sa pagkakayakap ng aking ina. Tinulak ako ng aking ama palabas ng pintuan. Hawak ko ang braso niya, ayaw umalis habang umiling ako at nagmakaawa, “Dad, huwag mo naman akong itaboy!” Hindi nakinig ang aking ama at pinatigas ang kanyang puso para paalisin ako. Hindi alam kung ano ang gagawin, umiyak ako at tinanong, “Dad, na-miss ko talaga kayong dalawa. Huwag mo akong paalisin. Hayaan mo lang akong manatili dito ng isang gabi, pakiusap?” Huminto sa pagtulak sa’kin ang aking ama at tila tumanda siya ng isang dekada sa isang iglap. Nakatayo ako sa labas ng pintuan habang nanatili siya sa loob. Narinig kong sinabi niya sa nakalulungkot na boses, “Na-miss din kita. Na-miss ko din ang aking mahal na si Carol. Sa nagdaang siyam na taon, nais kong bisitahin ka sa Wu City. Hindi ko alam kung nakakakain ka nang tama, mahimbin