Kabanata 1737

Isang nakabibinging sigaw ang biglang umabot, na nagpasimulang magkunot ang noo ni Sebastian. Bumulong siya sa sarili, "Natagpuan nila ako nang ganito kabilis?" “Titingnan ko ito.” Lumiko si Sebastian at lumabas sa yungib. Isang matangkad na binata ang nakatayo sa labas na may taas-noong nakataas ang kanyang ulo, hawak ang isang pangil na pamalo. Ang kanyang bilog na mga mata ay parang mga kampanang tanso, nagliliyab sa galit at kabaliwan. Malalaki ang kanyang mga tainga na parang mga pangpalamig, at ang kanyang malapad na mukha ay kahawig ng gilingang-bato. Makapal na mga patong ng kalamnan ang nanginginig sa kanyang mabibigat na paghinga, na nagpapalakas pa ng kanyang matinding anyo. Ang kanyang pangangatawan ay kasing tibay ng isang tore ng bakal, at may hangin ng kayabangan na lumalabas mula sa kanya. Parang kaya niyang durugin ang lahat ng nasa kanyang daraanan. Sa kabila ng pagsusuot ng isang burdadong balabal na nilalayong magpamalas ng karangyaan, ang kanyang magaspang na