บทที่ 2

ดิกสันตะลึงและถามว่า “เธอกำลังเล่นอะไรอยู่?” ข้างนอกหิมะเริ่มตกแล้ว วันเกิดปีที่ 23 ของเธอกำลังจะมาถึงในอีกไม่ถึงสองเดือน ตอนนั้นคงจะเป็นวันส่งท้ายปีเก่า เธอไม่รู้ว่าด้วยซ้ำว่าจะอยู่ได้ถึงตอนนั้นหรือเปล่า เธอเม้มริมฝีปากแล้วยิ้มและเสนอว่า “คุณก็รู้ว่าฉันชอบคุณมาตลอด นั่นคือเหตุผลที่ฉันอยากให้คุณละทิ้งอคติทั้งหมดที่คุณมีต่อฉัน แล้วลองมาเดทกับฉันเป็นเวลาสามเดือน” ดิกสันบ่นพึมพำว่า “ฝันไปเถอะ” เสียงคุยโทรศัพท์ที่ไร้ความอบอุ่นใด ๆในห้องขนาดใหญ่ ความเหงาเข้าครอบงำ น้ำตาของเธอก็ร่วงหล่น หัวใจของเธอเจ็บปวดจนรู้สึกชา เธอซ่อนความเศร้าไว้ในน้ำเสียงแล้วพูดเบา ๆ ด้วยรอยยิ้มว่า "ดิกสันคุณไม่อยากหย่ากับฉันเหรอ? เอาแบบนี้ไหมล่ะเดทกับฉันเป็นเวลาสามเดือนแล้วเป็นผู้ชายที่ดูแลฉันและหลงไหลฉัน ถึงแม้ว่าคุณไม่รักฉันคุณต้องแสร้งทำเป็นว่าคุณรักฉันมาก ๆ ถ้าคุณทำได้ผ่านสามเดือนฉันก็จะยอมหย่า ฉันยังจะมอบทรัพย์สมบัติทั้งหมดที่ครอบครัวชอว์มีให้กับคุณ ลองคิดดู อดทนกับมันเป็นเวลาสามเดือนและคุณสามารถมีเงินหลายร้อยล้านที่ครอบครัวชอว์มี คุณสามารถแต่งงานกับ เกวน เวิร์ท ได้อย่างเปิดเผยได้ภายในเวลาสามเดือน คุณจะไม่สูญเสียอะไรเลย " ดิกสันถามเธอย่างเฉยเมย "แกล้งทำเป็นรักคุณสามเดือนหรอ?" มันจะเป็นเวลาแค่สามเดือนแล้วเธ จะเป็นผู้ชมแค่คนเดียว ที่สุดแล้วเธอก็แค่โกหกตัวเอง เธอพูดเบา ๆ ว่า "ถูกต้อง ได้โปรดเดทกับฉันเถอะนะ" "ฮ่า ๆ เธอจะไม่รังเกียจฉันถึงสามเดือนเลยเหรอ?" เงียบ! เธอเห็นมายบัคสีดำขับออกจากคฤหาสน์ เมื่อเธอตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เธอรู้สึกเวียนหัวและหนักหัว คอของเธอแห้งผาด รู้สึกว่ามันกลืนน้ำลายลำบาก เมื่อคืนเธอคงร้องไห้นานเกินไป เธอลุกขึ้นแล้วกินยาที่หมอสั่งก่อนที่จะไปล้างหน้าแต่งหน้าและมุ่งหน้าไปที่สำนักงาน นอกจากการเป็นภรรยาของ ดิกสัน เกร็ก แล้ว เธอยังเป็น CEO ของบริษัทชอว์อีกด้วย เธอกำลังทำงานเกี่ยวกับเอกสารบางอย่างในสำนักงานเมื่อผู้อำนวยการเกร็กโทรมา เสียงของเขาทุ้มมากพร้อมกับพูดอย่างจริงจัง "คุณรู้ไหมว่าเกวนกลับมาจากอเมริกาแล้วน่ะ? คุณต้องจับตาดูดิกสันอย่างใกล้ชิดในช่วงเวลานี้ ที่เหลือฉันจะจัดการเอง" เธอตะลึงและถามเขาว่า "หล่อนกลับมาเมื่อไหร่?" ผู้อำนวยการเกร็ก ตอบว่า "เมื่อวาน" ไม่น่าแปลกใจเลย เขาคงไม่อยากแกล้งทำเป็นรักฉันต่อหน้าเกวน ดิกสันไม่อยากให้เกวน คิดว่าเขารักฉัน มีความเจ็บปวดเสียดแทงในหัวใจของเธอ เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนั้น เพราะเธอไม่สามารถทำให้เขารักเธอได้ เธอก็ควรจะปล่อยเขาไป เธอยิ้มและพูดเบา ๆ ว่า "คุณพ่อคะ หนูอยากหย่าค่ะ" ผู้กำกับเกร็กหยุดหายใจและถามอย่างลังเล "เธอพูดว่าอะไรนะ?" "ดิกสันไม่ได้รักฉันเลย แล้วความสัมพันธ์ระหว่างคุณพ่อกับเขาก็เริ่มตึงเครียดขึ้น หลังจากที่เขาแต่งงานกับฉัน ความสัมพันธ์ของคุณพ่อกับเขาจะดีขึ้นหลังที่พวกเราหย่ากัน" ผู้กำกับเกร็กจะไม่เห็นด้วยกับการหย่าของพวกเรา เว้นแต่ว่า… เธอก้มมองลงไปที่เอกสารการโอนหุ้นบนโต๊ะทำงาน เธอยิ้มด้วยความโล่งใจขณะที่พูดว่า "ไม่ต้องกังวลไปนะคะฉันจะโอนหุ้นของชอว์ทั้งหมดให้กับดิกสัน" ผู้กำกับเกร็กเงียบไป จากนั้นเขาก็ถามอย่างสับสนว่า "เกวนเพิ่งกลับมาและเธอแทบรอไม่ไหว แล้วที่จะให้หล่อนกลายเป็นคุณนายเกร็ก แล้วเธอก็ยินดีที่จะโอนหุ้นของชอว์ให้กับครอบครัวเกร็กอีกด้วย เธอต้องการอะไร?" ต้องการอะไรเหรอ? เธอปิดตาของเธอที่น้ำตากำลังเอ่อล้น และฝืนความเศร้าที่รู้สึกในใจไว้ จากนั้นเธอก็ตอบแผ่ว ๆ ว่า “ก่อนหน้านั้นมีหลายครอบครัวที่ต้องการผลประโยชน์จากตระกูลชอว์ผ่านการแต่งงาน ฉันเลือกตระกูลเกร็กแล้ว ฉันยังต้องการอะไรอีกล่ะคะ?" เธอพูดเยาะเย้ยตัวเองว่า "คุณพ่อคะ คุณพ่อต้องการครอบครัวชอว์ แต่ทั้งหมดที่ฉันต้องการคือเขา" ผู้อำนวยการเกร็ก เงียบในที่สุดเขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอวางสายและเซ็นชื่อในเอกสารการโอนหุ้น : แคโรไลน์ ชอว์ เธอเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในครอบครัวชอว์ตั้งแต่พ่อแม่ของเธอจากไป และเธอกำลังจะตาย ครอบครัวชอว์สามารถพึ่งพา ดิกสัน เกร็กได้เท่านั้น ดิกสัน เกร็ก เป็นผู้ชายที่พิเศษ นอกจากจะไม่มีอำนาจเพียงพอที่จะปกป้องผู้หญิงที่เขารักเมื่อสามปีก่อน เขายังมีความเฉียบคมและโหดเหี้ยมในการเจรจาธุรกิจ เขาเป็นคนที่เด็ดขาดมาก เขามีพลังมากจนฝ่ายตรงข้ามกลัวเขา หลังจากเสียเปรียบเมื่อสามปีก่อนเนื่องจากเขาไม่มีพลัง เขาก็เริ่มสะสมพลังจำนวนมาก ตระกูลเกร็กในปัจจุบันมีพลังมากพอที่จะต่อสู้กับตระกูลชอว์ แม้ว่าจะมีการสูญเสียทั้งสองด้าน แต่ดิกสันก็ไม่มีอะไรต้องกลัว เธอรู้ว่าเขากำลังรอโอกาส เพราะเมื่อไหร่ที่เขาจะออกจากการควบคุมของพ่อเขา และเมื่อไหร่ที่เกวนกลับมา ตอนนี้เขาพร้อมแล้ว แทนที่จะให้เขาทำลายมันฉันก็อาจจะให้เขาตรงๆ ท้ายที่สุดแล้วาจจะไม่มีใครสืบทอดบริษัทภายในสามเดือน หลังจากลงนามในเอกสารการโอนหุ้น เธอก็เขียนพินัยกรรม มีประโยคสั้น ๆ เพียงประโยคเดียว: “ดิกสัน ฉันหวังว่าคุณจะได้มีสิ่งที่คุณต้องการในชีวิต” เธอเอาเอกสารไปให้คุณคอนเนอร์ เขาเป็นทนายความของพ่อเธอ เขาพลิกดูเอกสารด้วยความแปลกใจแล้วดูพินัยกรรมอีกครั้ง เธอพูดด้วยรอยยิ้มเบา ๆ ว่า "เมื่อฉันจากไปจงมอบทุกอย่างให้กับดิกสัน แต่ฉันหวังว่าเขาจะมาเล่นเปียโนที่หลุมศพของฉันได้" คุณคอนเนอร์มองเธออย่างเศร้า ๆ และถามว่า "ประธานชอว์ คุณอยากให้เขาเล่นเพลงไหน" เธอตอบเขาอย่างสบาย ๆ ว่า "ถนนที่สายลมพักพิง" เมื่อเธอได้พบกับดิกสันครั้งแรก เพลงแรกที่เธอได้ยินเขาเล่นคือ "ถนนที่สายลมพักพิง" นั่นเป็นเพลงสุดท้ายที่แม่ของเธอเล่นให้ฉันฟังก่อนที่เธอจะเสียชีวิต หลังจากบอกลาคุณคอนเนอร์ เธอโทรหาดิกสันอีกครั้ง เขารับสายโทรศัพท์แล้วคำรามว่า "เธอโทรมาอีกทำไมเนี่ย?" อีกแล้วเหรอ?! ในปีนี้เธอโทรหาเขาแค่สองครั้งเอง นั่นรวมถึงสายที่โทรไปเมื่อวานนี้ เธอฝืนอารมณ์โกรธลงและถามด้วยรอยยิ้มว่า "คืนนี้คุณกลับบ้านมาทานอาหารเย็นไหม?" เขาตอบเธอแค่คำเดียวอย่างเย็นชา "ไม่" หิมะกำลังตก เธอเอื้อมมือไปจับเกล็ดหิมะ ความรู้สึกเย็นยะเยือกดูเหมือนจะตรงเข้าไปในหัวใจของฉัน จู่ๆฉันก็พูดว่า "ฉันได้ยินมาว่าเกวนกลับมาแล้ว ... " ดิกสันพูดแทรกฉันขึ้นมาอย่างเย็นชา "เธอจะทำอะไรกับเขา? แคโรไลน์ ชอว์ ฉันขอเตือนเธอ ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแน่ถ้าเธอทำอะไรกับเขา!" เธออยากจะบอกเขาว่า เธอจะหย่ากับเขาและปล่อยให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน เธออยากให้เขากลับบ้านเพื่อทานอาหารเย็นและปรึกษาเรื่องการหย่าของเราด้วยกัน แต่ในใจของเขา เธอยังคงโหดร้ายและชั่วร้ายเสมอ เพราะเขาคิดกับเธอแบบนั้น เธอก็จะยอมให้เขาคิดแบบนั้นต่อไป เธอพูดด้วยรอยยิ้มที่ไม่เข้ากับความรู้สึกของเธอเลย “แล้วคืนนี้คุณจะกลับบ้านไหม? ฉันไม่รับรอง ว่าจะไม่หึงและไม่ทำร้ายอะไรหล่อน”