Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

Capítulo 112

Ana tampoco tenía sueño; sobre todo, estaba preocupada por Pablo. No sabía si Javier, estando en el hospital, podría cuidarlo bien. Decidió que, cuando amaneciera, iría a verlo. Ya que ninguna de las dos tenía sueño, Ana comentó: —¿No puedes dormir? Si quieres, puedo quedarme a charlar contigo. Sara negó con la cabeza, pero enseguida asintió rápidamente. Ana arrugó la frente; no entendía lo que Sara quería expresar. Al ver el gesto de Ana, Sara se puso aún más nerviosa, temiendo haberla molestado. Se apresuró a decir: —Yo... es que te ves tan joven, ¿cómo terminaste trabajando como cuidadora? Era un tema un poco forzado, pero a Ana no le molestó. Sonrió y respondió: —No soy tan joven, tengo veinte años. Estoy trabajando como cuidadora para ganar dinero. —¿Y... necesitas mucho dinero? —Sí, muchísimo. Pero no importa, voy a trabajar duro para conseguirlo. —Entonces... si necesitas más, yo tengo dinero. Podría... podría pagarte un poco más. Ana no pudo evitar reírse. —No hace falta. Ya me

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.