Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

Capítulo 172

Ocho minutos después, las personas de adentro entrarían en contacto con las de afuera. Ana relajó rápidamente los músculos que había mantenido tensos, obligándose a calmarse. Solo con una relajación total podría liberar una fuerza más poderosa en la próxima batalla. No se atrevió a mirar de nuevo hacia el interior de la fábrica abandonada; temía ver a ese hombre lastimando a Javier y perder la calma necesaria para resistir esos ocho minutos. Cinco minutos. Tres minutos. Un minuto. De pronto, desde adentro, alguien golpeó la puerta de hierro y preguntó: —¿Hay algún movimiento afuera? Las dos personas que custodiaban la entrada ya habían sido neutralizadas por Ana, así que no hubo respuesta. Desde adentro, otro hombre, impaciente, gruñó: —¿Dónde están? ¿A dónde se fueron? ¿No estarán holgazaneando otra vez? En ese momento, Ana escuchó una voz sombría decir. —No te confíes, Jaime. Sal a echar un vistazo. Mientras hablaba, la puerta de hierro se abrió desde adentro. Ese era el instante que

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.