Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

Capítulo 47

Laura, todos estos años, siempre se había mantenido serena. Porque junto a Javier nunca había habido otra mujer. Pero, de pronto, apareció Ana. La escena de armonía frente a ella la sacó de quicio; perdió la razón, llorando y gritando con una voz que se volvía cada vez más aguda y estridente. Ana también dejó de comer y levantó la mirada hacia Javier. No dijo nada, solo lo miró con aquellos ojos limpios. ¿Podría alguien a quien conocía hacía menos de un mes compararse con un sentimiento cultivado durante más de diez años? Ana pensaba que no. Míralos: todos no dejaban de llamarla la criada. Y Javier tampoco había dicho nada al respecto. Ahora todos esperaban la respuesta de Javier. ¿Quién era realmente más importante? José miró a la izquierda, miró a la derecha, y solo sintió que le dolía la cabeza. ¡Vaya escena más caótica! —No son iguales. —Javier al fin habló. Laura no quedó conforme con esa respuesta; las lágrimas no cesaban de caer. —Javier, puedo no vivir en Residencial La Colina,

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.