Capítulo 47
Laura, todos estos años, siempre se había mantenido serena.
Porque junto a Javier nunca había habido otra mujer.
Pero, de pronto, apareció Ana.
La escena de armonía frente a ella la sacó de quicio; perdió la razón, llorando y gritando con una voz que se volvía cada vez más aguda y estridente.
Ana también dejó de comer y levantó la mirada hacia Javier.
No dijo nada, solo lo miró con aquellos ojos limpios.
¿Podría alguien a quien conocía hacía menos de un mes compararse con un sentimiento cultivado durante más de diez años?
Ana pensaba que no.
Míralos: todos no dejaban de llamarla la criada.
Y Javier tampoco había dicho nada al respecto.
Ahora todos esperaban la respuesta de Javier.
¿Quién era realmente más importante?
José miró a la izquierda, miró a la derecha, y solo sintió que le dolía la cabeza. ¡Vaya escena más caótica!
—No son iguales. —Javier al fin habló.
Laura no quedó conforme con esa respuesta; las lágrimas no cesaban de caer. —Javier, puedo no vivir en Residencial La Colina,

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ