Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

Capítulo 22

En la cafetería, Rosa removía su café. La primera frase de Alicia hizo que sus movimientos se detuvieran de golpe... —Devuélveme a Bruno. —Puedo darte lo que sea a cambio. Rosa arqueó una ceja: —¿Cualquier cosa? Alicia, con voz ronca: —Sí. Acciones del Grupo Pérez, terrenos, mis activos en el extranjero... Cerró los ojos un instante: —Incluso puedo traer de vuelta a Ignacio y hacer que le pida perdón a Bruno en persona. Rosa de repente se echó a reír. Dejó la taza sobre la mesa, y en su mirada brilló un destello de burla: —¿Todavía no lo entiendes? —Bruno no es una mercancía. —Es una persona, de carne y hueso, que siente, que sufre, que llora. —Tú tuviste todo su amor sincero, pero fuiste tú misma quien lo destrozó. Rosa se puso de pie, mirándola de frente: —Ahora es mi turno de quererlo. —Y tú... Sonrió, fría: —Tú solo podrás pasar el resto de tu vida abrazando tu culpa. Alicia permaneció sentada, mirando la espalda de Rosa mientras se alejaba, y de pronto recordó aquel tiempo, hace a

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.