Capítulo 15
Todas las miradas se posaron enseguida en Elena.
La atmósfera en la habitación era más silenciosa que un cementerio a medianoche.
Aunque Elena ya había cerrado los ojos, aún sentía una mirada sumamente peligrosa clavada sobre ella.
—Todos, fuera.
Con una orden que resonó como un trueno seco, por fin se rompió el silencio del lugar.
Tanta gente moviéndose, pero solo se oían pasos; ni un solo otro sonido.
Al marcharse, todos la miraban con ojos llenos de compasión.
Aquellas miradas de tristeza eran como si estuvieran viendo a alguien que ya estaba muerta.
Vio a Laura abrir la boca, pero antes de que pudiera decir algo, dos guardaespaldas vestidos de negro la arrastraron fuera.
Pronto, la sala que antes estaba repleta quedó vacía. Solo permanecían allí Sergio y Elena.
—Acércate.
La voz era autoritaria, incuestionable.
Elena temerosa lanzó una mirada furtiva a Sergio, tratando de descifrar su estado de ánimo a través de su expresión.
Pero él no mostraba ninguna emoción; su semblante era se

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ