Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

Capítulo 11

Uno de ellos me miraba con codicia, su mirada era como la de una serpiente siniestra, mientras yo sujetaba firmemente un pequeño cuchillo que había caído de mi bolso. La droga todavía hacía efecto, y mis piernas estaban débiles, pero no podía irme, Carlos seguía en sus manos. —¡Vámonos, que vienen los policías! Gritó el líder, el hombre que me miraba se resistió a dejar de mirarme y lanzó un comentario despectivo antes de irse: —Estúpida mujer, ya verás. Los tres se adentraron rápidamente en el bosque y pronto desaparecieron de la vista. Rápidamente recogí mi teléfono con la pantalla rota y llamé a emergencias. —¡Carlos! ¡Carlos! ¿Estás bien? Carlos estaba apoyado contra la esquina, sus ojos turbios miraban hacia donde habían desaparecido. —Vete... rápido. Temía que aquellos hombres pudieran volver. —¡Estás sangrando! —Me agaché rápidamente y presioné con fuerza su abdomen, que no dejaba de sangrar. —Aguanta, la ambulancia ya viene. Mi voz temblaba mientras presionaba la herida, pero

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.