Capítulo 19
Matías abrió la boca, pero las palabras se le atascaban en la garganta; no encontraba cómo responder a lo que acababa de oír.
Había planeado avanzar paso a paso, pero no contó con que Sofía fuera tan directa, tan implacable al cerrar todas las posibilidades.
Quiso preguntar por qué, intentarlo de nuevo, aferrarse a la mínima esperanza.
Pero al ver su rostro sereno y distante se quedó sin voz.
Solo alcanzó a decir: —Está bien, haré lo que digas.
Lo dijo a propósito, como si convencerse a sí mismo pudiera acercarlo más a ella.
Sofía no reparó en su tono; le dio una palmadita en el hombro para consolarlo.
—Hazme caso. Verás muchos paisajes en la vida. Hay días de calor y otros de frío. Tal vez no necesites calor ahora, quizá lo que te espera no es fuego sino hielo. O quizá encontrarás a tu amor destinado. Yo solo soy una pasajera.
Sus palabras fueron tajantes. No advirtió en ellas el rastro de dolor y contención en la mirada de Matías.
...
Tres días después, las heridas de Sofía habían me

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ